99 depremini yaşamış biri olarak anlatmayı hedefledim size sıkmadan anlatabilirim umarım saat gece 3 suları babam telaşla yataktan fırladı zaten o gece o kadar sıcaktı ki uyuyamadım sıcaktan gece 3 gibi çok iyi hatırlıyorum saat'te hemen üstümüzdeydi 1+1 evde kalıyorduk babam yataktan fırladı beni sırtına aldı annemin elinden tuttu ve bizi bir hamlede dışarıya çıkardı teyzemlerin ve dayımın evinin tamamen yıkılmış olduğunu yarım saat sonra farkettim bir baktım bir gariplik var dayımın evi yok elektrikler kesilmiş göz gözü görmüyor sabah olmadan babam bir delilik yapıp evin içine daldı ve benim için yiyecek aldı evden sırf aç kalmayayım diye ondan sonra gölcüğe halamın durumunu öğrenmeye gittik arabamızdaki son benzin ile o zamanlar ford taunusumuz vardı çok benzin yaktığı için gölcüğe kadar anca gidebildik orda kaldık zaten halamın evine geldiğimde gördüklerime inanamadım halamın karşı komşusunun birlikte süreki oyun oynadığımız belkide gölcükteki en yakın arkadaşımı enkazın içinde yüzü kan içinde görmek beni çok ürpertti çok geçmedi gördüklerim karşısında kustum halam çok şanslıydı çünkü evi gölcükte tepe bir yerdi ve tek katlı idi orda bir süre kaldık eniştem çiftçi olduğu için benzin v.b aldık babamla ikimiz arabanın oraya doğru gittik ve bir baktık ki arabanın camını kırmış bir anne cocuğunu bizim koltuklara koymuş kendiside muhtemelen camdan girememiş o yerde arabaya yaslanmış uyuyordu ve cocuğuda köpeklere karşı korumuş babam ağlamaya başladı ve o anneyi uyandırmadı geri döndük tekrar halamın oraya araba arza yaptı v.b falan dedi babam sonra 2-3 saat geçti öğlene doğru tekrar gittik anne çocuğunu almış ordan ayrılmıştı arabaya benzini koyduk 4 kişilik arabaya abartmıyorum 11 kişi bindik babamın depo olarak kullandığı eski evimize gittik çadır v.b bulmak için halamlarda korktuğu için bizimle geldiler sonra depomuza bir şey olmadığını gördük duvarlar tuğla olduğu için aşırı derece çatlamıştı çadırımızı ve av tüfeğimizi aldı babam çok iyi hatırlıyorum baba bu tüfekle ne yapcağız dediğim zaman kuş vurucaz oğlum demişti ve yanağımı sıkmıştı her şeyden anlamsız 6 yaşında depremi yaşamak böyle bir şeydi işte her girdiğimiz sokakta ağlayan anneler babalar belkide izmitte her sokağında yıkılan binalar yaşlı gözler. Olaya dönecek olursak sonrası bizim için epey kolay olmuştu halamların tek katlı evinde tüm aile kalmaya çalıştık dedem zaten edirnedeydi depremi hissetmedi bile dayımın durumuna gelecek olursak dayım vefat etti evi yıkıldı enkazın altında kaldılar tüm ailesi orada vefat etti bizde o telaşla dayıma ne olduğunu bilemedik bile zaten çok iyi hatırladığım bir an var unutamadığım depomuza girerken babam çıplak ayakla geziyordu ayakkabısınıda anneme vermişti her şeyimizi aldıktan sonra tekrar halamın evine geldik zaten kızıl ay çok yardım etti herkese yiyecek çadır ısınmak içinde battaniye falan dağıtıyordu bizde gidip bundan yararlandık hatırladıklarım bu kadar 2003'te Babamı 2008'de ise annemi kaybettim fakat babamdan almam gereken çok hayat dersi kaldı o kadar güçlü adamdı ki ne yapacağız demiyordu şunu şunu yaparsam ne olur acaba diyebiliyordu allah mekanını cennet etsin