Faction Wars: Calradia Tormented

[Hietala]

Die avond al werd de bruiloft gevierd. Hoewel Cecilia in een prachtige geel-rood getinte trouwjurk de kleine kasteelskerk binnentrad, was Arya nog gehuld in haar harnas. Toch was het harnas elegant genoeg, maar sloeg het geen zicht met Arya's vettige haren en vermoeide uiterlijk. Uiteindelijk was het geheel wel een streling voor het oog. De marmeren zuilen en het avondlicht dat de gekleurde glas-in-lood ramen in hun volste recht deed zetten, waren een voorbeeld van hoe goed de smaak van mensen kon zijn. Veel mensen wisten echter niet wie "heer Arys" of eerder gezegd Arya werkelijk voorstelde...


De officiële ceremonie duurde slechts een klein uurtje. Het feest zelf werd in de troonzaal gehouden. Het jonge koppel werd onder gejuich van ridders en een regen tulpenblaadjes naar het kasteel begeleid. Daar werd er gefeest en gedronken, gelachen en gedanst. Het was zo'n feest, dat niemand eigenlijk opmerkte dat Arya zich nogal afzijdig gedroeg. Overigens was het een prachtfeest, met verrukkelijk eten. Warme broodjes met honing en kalkoen, geroosterde lammetjes, en zelfs een groot gebraden everzwijn, waaruit schattige kleine zangvogeltjes vlogen toen het werd opengesneden. Er was wijn, gekruid met kaneel en honing, en zelfs de veelgevraagde Noordse mede.


Achter wat gordijnen, op een balkon, stond Arya, met een simpele beker wijn in haar hand geklemd. Achter haar klonk het feestgejoel gedimd door. Plots hoorde ze het schrapen van een keel, het was de oude heer. De man wreef over zijn witte baard en keek met vrolijke ogen Arya aan.


Heer: Weet je, ik denk dat jij mij goed zult opvolgen.
Arya: Waaraan ziet u dat?
Heer: Ik zie dat gewoon... haha, na zovele jaren zou ik toch een beetje mensenkennis moeten hebben?
Arya: Dat is natuurlijk niet altijd een garantie...
Heer: Exact. Weet je, toen ik jong was en deze gebieden erfde, was ik nogal een... wreed man. Ik was koud en koelbloedig... Maar dat moest wel. Deze regio stond ooit bekend als de armste van heel Swadia. Nu heb ik er in zesenzestig jaar tijd het meest welvarende, vruchtbaarste en gewoon heerlijkste gebied van Swadia van gemaakt... Ik droomde ooit om dit gebied ook uit te breiden... Maar de jaren eisen hun tol. Ik vraag niks van je, behalve één ding.
Arya: Ik kan niks beloven, mijnheer. Maar ik zal uw wens tot het uiterste trachten te vervullen.
Heer: Zorg ervoor dat dit gebied, en mijn levenswerk, op zijn minst niet verloren gaat... Voor de rest doe je wat je wilt... Zolang mijn geest en ziel nog kan voortleven over deze vruchtbare vallei...
Arya: Daar twijfel ik geen seconde aan.
Heer: Je bent best moedig voor een jongeling... Nu, het is best laat. Ik stel voor dat je maar gaat slapen met je kersverse bruid... Of juist niet, hihi...
Arya: U ook een goede nachtrust toegewenst...


Met lange passen liep Arya naar de kamer van de Cecilia... Ondertussen waren toch alleen de dronkaards nog op het feest gebleven, dus veel zou ze er toch niet meer van waarde beleven...
Verdomme... Hun huwelijksnacht... Tot hier had Arya vergeten na te denken in haar hoogmoed... Hoe moest ze nu... Als het zou uitkomen dat ze vrouw was kon ze deze nacht al opgehangen worden...


Ze liep haastig de kamer van Cecilia binnen. Ze lag in een zijden, doorschijnende slaapjurk zwoel op het fluwelen bed te liggen. Zonder ook maar naar haar te kijken, liep Arya eerst de badkamer binnen. Daar gooide ze haar harnas uit, deed al haar kleren buiten haar ondergoed uit en deed vlug een slaapgewaad aan dat voor mannen gemaakt was. Het was ruim genoeg om haar vrouwelijke vormen niet te doen uitkomen, en met iets méér zekerheid, ging ze de badkamer terug uit. Arya stapte het bed in, legde zich neer met haar rug richting Cecilia en trok toen het laken over zich heen.


Cecilia: Heb je niet zin in...
Arya: *onderbrekend*: Nee, sorry.
Cecilia: Maar... het is onze huwelijksnacht.....
Arya: Ik eh.. heb te veel gedronken... Dat wil je misschien liever niet hebben als je eerste nacht, toch?
Cecilia: Je liegt! Je bent zo nuchter als wat... Dit is wel traditie, hoor! Mijn vader zal dit vast niet fijn vinden!
Arya: Goed dan, ik heb gewoon koppijn...
Cecilia: O..oké dan... morgenavond misschien...


Cecilia begon te slapen net toen Arya het kaarslicht dimde. Tot nu toe was ze gered... maar het was uitstel van executie...


Cecilia's laatste gedachten voor ze in slaap viel:
"Vindt hij me lelijk?... Ben ik Lelijk????"




Wat ze niet wisten, is dat een jonge, naïeve en nogal onschuldige kasteelbediende, Lene, aan de deur nieuwschierig had staan luistervinken.
Lene's kleren waren van redelijk goede kwaliteit, maar niet bepaald in een goede staat. Over haar jurk droeg ze een schort, die ook de iets te fel ingesneden decoté niet bedekte. Haar vettige haren droeg ze in een staart op enkele slierten na die langs haar gezicht hingen. Ze had het gesprek aandachtig gevolgd... Ze hief haar lange rok een klein beetje op, en liep toen vlug naar beneden om het aan de andere bedienden te vertellen...

 

[Hietala]

Lene rende vliegensvlug de wenteltrappen af die slechts werden verlicht met oude fakkels. Ze rende een serie gangen door terwijl het geklets van haar blote voeten op de koude vloer weergalmde. Uiteindelijk bereikte ze de kamers van de diensters. Het waren twee kamers, één zitkamer en één gezamenlijke slaapzaal waar in totaal 10 diensters sliepen. Lene sloeg de deur van de slaapkamers open, waar nog enkele olielampen aan het branden waren. Enkele van de dienstmeisjes waren nog wakker en wat aan het babbelen. Lene vloog enthousiast binnen, met haar handen zwaaiend.


Lene: Hey hey hey!!!!!
Meid1: Wat is er nu weer, jij hyperactieve kip...
Lene: Je raadt het nooit!
Meid2: Hier gaat ze weer...
Lene: Ik heb een gesprek gehoord, toevallig, tussen Cecilia en die ridder waarmee ze net getrouwd is!!
Meid1: Je hebt dus staan afluisteren... ga verder.
Lene: Hij had blijkbaar geen zin in de huwelijksnacht, en toen voelde Cecilia zich zwaar beledigd, maar ja, wat wil je... een trouwnacht...
Meid1+Meid2: Oooohhh!!!
Meid2: Weet de heer hiervan?
Lene: Alsof ik dat zou weten...
Meid1: Zou hij voor de mannen zijn?
Meid2: Of gewoon op de erfenis uit...
Meid1: Spijtig... Hij leek me best knap... met zijn elegantie...
Lene: Zo elegant ja... net 'n vrouw, hihi...
Meid2: Een vrouw?
Lene: Zei ik iets?
Meid2: Lene, ik dacht nooit dat ik dat ooit zou zeggen, maar je bent een genie!
Lene: Wat is er?
Meid1: Denk je echt dat het een vrouw is??
Meid2: Ik stel voor dat we het uitzoeken. Maar Cecilia en de heer mogen er absoluut niks van afweten!
Lene: Ehh, akkoord.
Meid2: Oke, dus zo gaan we het doen...



De volgende ochtend



Die ochtend, rond acht uur, was Cecilia al lang terug op. Elke ochtend stond ze op voor haar voormiddagwandeling. Arya was net opgestaan en zich aan het wassen in de badkamer... Al dat vechtzweet van gisteren...
Lene en de twee dienstmeisjes slopen de kamer binnen. Eén van de diensters wreef een met zeepwater doordrenkte zeemlap over het stuk vloer voor de badkamer, waardoor de stenen vloer glibberig werd. Ze hadden zich net achter een gordijn verstopt, toen ze de badkamerdeur hoorden openklikken. Arya stapte naar buiten, gehuld in slechts een blauwe badjas en haar natte haren nog week hangend rond haar hoofd.
Nauwelijks had ze een stap gezet, of ze gleed al uit over de glibberige vloer. Met een smak viel ze bewusteloos op de grond. Klets!
De dienstmeisjes stoven op Arya af van het moment dat ze bewusteloos lag. Ze keken Arya even bang aan, of ze dit wel mochten doen...


Meid2: Wel? Wie gaat?
Meid1: Lene natuurlijk, het was haar idee...
Lene: Mijn idee?
Meid2: Ja!
Lene: Vooruit dan...


Lene boog zich voorover en ontknoopte het koord dat gewoonlijk rond een badjas zat. Toen het losgepeuterd was, deed Lene in één beweging de badjas in z'n geheel open...
Ze keken alledrie stomverbaast naar Arya's naakte lichaam... Vrouwelijke rondingen, maar desondanks toch nog een geschikt lichaam om te gaan vechten. Het was dus verdorie toch een vrouw! Eerst waren ze geshoqueerd, maar hun gedachten sloegen al gauw om en begonnen ze als tienermeisjes, wat twee van hen ook waren, te giechelen. Al schaterlachend lieten ze Arya gewoon zo achter, en renden naar beneden om het de andere diensters te vertellen.

 

[Hietala]

Arya werd gewekt door een frisse ochtendbries die door de kamer tochtte. Ze merkte op dat haar badjas open lag, en vond dat meteen verdacht. Ze vloekte, want ze had die stevig toegeknoopt nog voor ze bewusteloos gevallen was. Iemand was er dus achter gekomen! Hoe dan ook, haar leven stond nu op het spel. Als de Heer erachter zou komen... Vanaf nu voelde Arya zich verplicht hem te vermoorden.
Ze stond recht en deed gemakkelijke kleren aan omdat ze vandaag op jacht gingen. Ze trok een zwarte strakke broek aan, grijze kaplaarzen, een wit hemd met witte knopen en een scharlakenrode mantel met bronzen knop. Toen liep ze naar beneden terwijl ze haar plan uitwerkte...



Ondertussen bij de dienstmeiden....


Alle diensters waren al aan het werk. Lene, de twee andere diensters waarmee ze het ontdekte en een oudere dienster van rond de 45 waren de tunieken van de ridders aan het schoonmaken en aan het herstellen. Bloedvlekken krijg je er namelijk niet zo makkelijk uit...


Oude Dienster: En toch zijn dat helemaal onze zaken niet! Vertel het dan op zijn minst aan de heer!
Lene: Waarom?
Oude Dienster: Daarom! Een jongedame die vecht in een toernooi, wat een schande! Laat staan dat ze een broek draagt! Dat hoort niet!
Lene: Zo erg is dat nu ook toch niet?

De oude dienster geeft Lene een klap met de rug van haar hand. Lene valt op de grond met een bloedneus en een andere dienster schiet haar te hulp.

Oude Dienster: Stomme gans, je begrijpt er niks van!
Lene: Feeks!
Oude Dienster: Ik ga m'n plicht doen en het aan de heer vertellen! Ajuus!


De oude dienster liep in volle vaart de waskamer buiten en beklom al de trappen naar het observatorium, waar de heer altijd zat in de voormiddag. Het observatorium bevond zich in de hoogste toren van het slot, recht onder het spitse leien dak. Daar had je een goed overzicht over een groot deel van de landerijen in de vallei: de goudgele akkers, de propere rivier, de uitgestrekte bossen, de kleurige boomgaarden... Het enige dat niet te zien was, waren de mijnen in de bergen, althans.
De heer zat in enkele boeken te lezen, over de verbetering van wegenbouw en wegenstelsels.


Oude Dienster: Ik heb dringend nieuw, heer!
Heer: Zeg 'ns, Oda, maar dan wel vlug!
Oude Dienster: Er werd van horen zeggen dat er niks van dame Cecilia en Heer Arys's trouwnacht gekomen is...
Heer: In dat soort zaken zou niemand hun neus moeten steken... Op zich is het niet zo'n drama, maar best merkwaardig. Er zal wel een reden achter zitten...
Oude Dienster: Dat is nog niet alles... Het schijnt dat Heer Arys... Wel...
Heer: Komaan, gooi het eruit!
Oude Dienster: dat heer Arys een vrouw is!!
Heer: Wat? Kun je dat met zekerheid bevestigen?
Oude Dienster: Ja, die bemoeial van een Lena heeft haar..hem... haar toevallig zien omkleden en heeft het ons verteld.
Heer: Lene, zeg je... God wie was dat ook... Ah ja, haar! Die liegt nooit nee... Zo naïef dat ze te eerlijk is, als je het mij vraagt... Maar dit is ernstig. Ze zullen er schande van spreken aan het koninklijk hof!!
Desondanks... we kunnen die Arys... of hoe ze ook heet, uit de weg ruimen zonder iemand erachter komt... De jacht! Ik zorg er gewoon voor dat ze de groep kwijtraakt, een boogschutter haar in de gaten houdt, en ze dan sterft door een verdwaalde pijl... Briljant...
Oude Dienster: Jaja, maakt niet uit. Ik ga m'n werk verder doen...

 

[Jome]

Het was al een paar dagen geleden dat Havik contact had met zijn broeders. Net toen hij zijn appeltje schoon maakte kwam er een postduif. Hmmhmmhmm.. morgen. Morgen zijn ze er.. Havik stond op en begon te eten van zijn appeltje. Hij maakte zijn kar los en trok het paard mee aan de teugels. Wsjj .. krak. Havik dook snel in de bosjes. Niets maakt dat geluid anders dan een dwaas. Even keek hij over de bosjes. Gelukkig .. het was maar een hert. Snel ging hij verder met zijn paard. Hij smeet het klokhuis van de appels weg en begon te lopen naar het meeting point voor hem en zijn broeders.

 

[Gerontis the cunning]

Hij genoot....de vrijheid...een boog in zijn hand en een zwaard in zijn schede...zoete vrijheid...nog zoeter dan een nacht met een mooie jonkvrouwe..

Het beviel hem hier wel in dit bos, hoewel hij wist dat Swadians het niet zou pikken wanneer ze zouden merken dat hij geen tol betaalde of een andere dienst..ze zouden hem nooit te pakken krijgen..

Gerontis dacht ook even over na...hij had de afgelopen dagen contact gehad met Xianthias, die had hem orders gegeven van Arin....ergens hier het bos had hij een knecht namelijk het gene wat hij eerst moest ophalen laten verstoppen...

Hij zag de struik....toen hij ging zoeken zag hij donkere pakketje....iemand zou het laten liggen vanwege de schimmel en alles die erop zat maar Gerontis pakte het nieuwsgierig op...het was best zwaar....

Toen hij het opende zag hij een polsbeschermer...met een soort van metalen iets ?
Uit nieuwsgierigheid trok hij de polsbeschermer aan en zag hij dat hij een metalen ring, die flexibel aan de polsbeschermer zat vastgemaakt met een kleine stalen draadje, aan moest doen...

Toen hij echter zijn handpalm en dus het draadje uittrok sprong uit de polsbeschermer een stuk staal...hij schrok even...toen beseft hij waar Arin lange tijden aan had besteed....Gerontis glimlachte, hij had vaker dingen moeten uitproberen van Arin maar dit was gekkenwerk...hoewel hij het verborgen kon houden dat het een wapen was zou het veel oefening vergen voordat hij er meer kon doen dan mensen in een verrassing neer te steken...wacht...wat was dat geluid ?

Hij draaide zich om en begon te rennen en vloekte, Swadianse soldaten!

Gerontis hoorde wat en dook weg, net op tijd anders hadden ze hem in zijn schouder geraakt met een kruisboog, en dook achter een boom en pakte zijn boog en een pijl....hij haalde diep adem en deed zijn ogen dicht terwijl hij luisterde....ze zouden hem proberen levend te vangen ....zodat ze hem konden martelen...

Hij sprong van de boom vandaan en zag dat het er niet best voor hem eruit zag....gelukkig kon hij zich wel voordoen als een Swadian met een accent alsof hij van Praven kwam...en gelukkig was Ruben een normale Swadiaanse naam

Gerontis : rustig aan, ik ben Ruben van Praven....ik wou me diensten aanbieden aan de lokale heer als jager.....

Hij werd mee genomen en Gerontis zuchte....alweer zou hij zich uit de naad hieruit moeten werken...

 

[insane warrior]

Galahed zit op een heuvel ver in de verte  ziet hij Praven. Tof nadat ik juist ben weg gegaan bij de heer die me huurde kan ik mischien een andere nobele man ontmoeten die me wilt in huren. Dan zegt hij opeen "tijd om men reis verder te zetten naar praven" (denkt: als ik nu vertrek kan ik voor de avond in praven zijn en een nacht in een herberg doorbrengen). Hij pakt zijn paart en klimt erop. Toen hij eindelijk in praven aankwam zogt hij een plaats om te over nachten het was still en donker (het was tenslote al nacht) ging hij een tavern in. Toen hij binnen kwam
was er niemand alleen de herberg man achter de toog "Hij vroeg: kan ik je met iets helpen?".ja graag zij =galahed. Een warm bed en een warm maaltijd komt in orde zij de herbergier. Toen viel het Galahed pas op dat er niemand was en vroeg: waarom is er niemand. Omdat er is gestolen van een lord hier dicht bij een daarom is hij niet in zen moppjes dus als je hem tegen komt gewoon nigeren en zeker niet nakijken gisteren heeft hij zelf iemand vermoord omdat hij dacht dat die persoon de dief was maar hij was onschuldig. Opeens word de deur opngezwaaid....

(icock:jouw beurt)

 

[Hietala]

Gerontis werd naar de heer gebracht alvorens hij zich klaarmaakte. De heer deed een fraai maar toch simpel pak aan voor de jacht. Hij nam zijn machtige strijdhamer, die hij nog steeds kon hanteren ondanks zijn leeftijd, en een zak wijn. De wijn was gebracht door Lene, die het van Arya gekregen had en die had gezegd dat ze het van Cecilia moest geven.

Heer: Wat is er?
Soldaat: We hebben iemand gevonden. Hij zegt een goeie soldaat te kunnen zijn en huurmoordenaar.
Heer: Huurmoordenaar, zeg je?
Gerontis: Ja. Een nodig toevallig?
Heer: Ja... ja toevallig wel. Wat is je naam?
Gerontis: Ruben van Praven.
Heer: Bevalt me wel. Het doelwit is een vrouw.
Gerontis: Een vrouw?
Heer: Ja, ze doet zich voor als een man en blijkt mijn opvolger te zijn... Ik wil haar kwijt, en als het je lukt beloon ik je met de titel van ridder.
Gerontis: Goed genoeg.





Een veertigtal minuten later...


Op de nog koele binnenplaats stonden een twintigtal ruiters toen Arya eraan kwam gereden. Ze had een jaagkruisboog, wat pijlen en een mes bij. De heer, een twintigtal ruiters waaronder enkele belangrijke Swadiaanse heren, wat ridders gekleed voor de jacht en wat boogschutters stonden allemaal klaar. De heer keek eerst wat achterdochtig naar Arya..
Toen ze klaar waren, vertrok het hele gezelschap naar het woud. Ze bleven doorrijden tot ze het midden bereikten en een hert zagen voorbijsprinten.


Heer: Arys, neem jij die maar!
Arya: Goed...

Subtiel beval de heer Gerontis om Arya te volgen... Terwijl hij did deed, had hij ergens een beer gezien. Hij ging er in zijn eentje achteraan en besloot hem zelf te doden.

Na een korte achtervolging, nam de heer een slok wijn en steeg van zijn paard af. Hij maakte een cirkel rond de beer, voordat die met zijn lompe poten uithaalde. De heer wist nog twee slagen te ontwijken voor het gif zijn werk deed. Hij was ervan bewust dat hij verzwakt was, en mompelde iets voordat de beer een dodelijke slag toediende.


Heer: Mijn land is dus toch in goede handen... *grijnst*


En toen sloeg de beer met zijn klauwen de buik van de heer open, waardoor hij in een klap dood lag...



Ondertussen..


Gerontis achtervolgde Arya stiekem. Toen ze ver van de groep waren, en Arya haar kruisboog laadde om het hert neer te schieten, spande Gerontis zijn boog en mikte die op Arya's rug. Toen het hert ineens wegrende, en Arya zich omdraaide, herkende Gerontis haar. Het was die teef van enkele dagen geleden... Even wou Gerontis schieten, maar het medelijden overmeesterde hem. Er was geen manier waarop dat kind ooit tegen hem op kon in een eerlijk gevecht.. Hij liet de pijl verzwakt los, waardoor die Arya net miste. Daarop trok ze haar mes, dat niet echt geschikt was om mee te vechten, en keek ze wat rond... Gerontis vermande zich, trok de dolken uit zijn speciale armbanden, en ging die misschien eens voor de eerste keer testen...
Als een leeuw sprong hij uit een struik en duwde Arya van haar paard af. Hij wou haar in de nek steken, maar ze rolde vlug weg, alleen om nog vaster gegrepen te worden door hem. Ze lag op de grond, en voelde niks meer in haar arm, voor een tijdje toch. Gerontis hield de punt van het mes tegen haar keel en sneed er een klein beetje in.. Een klein stroompje bloed stroomde er uit, maar niks bijzonder ernstigs...

Gerontis besloot haar te laten leven, maar nog was hij woest op de wrede dingen die ze hem had aangedaan... Hij begon haar effe te wurgen met beide handen, en schudde haar effe doorheen. Ze was even kortademig en had een rood aangelopen gezicht gekregen.


Gerontis: Godverdomme, stomme teef! Loop ik je weer tegen het lijf, he? Ik heb je twee keer laten leven ondanks jouw wrede behandelingen! Ga toch naar de hel!


Arya deed niks, maar veegde wat bloed af... Ze beklom gewoon, in alle kalmte en zonder iets tegen hem te zeggen haar paard en zocht toen terug naar de groep, hopende dat het gif haar werk ondertussen had gedaan...

 

[Gerontis the cunning]

Gerontis was aan de ene kant blij dat het van zijn hart was...kennelijk had hij door wat Arin bedoelde dat het gevaarlijk was...deze wapen voelde alsof ze echt van hem waren, gewoon zo vertrouwelijk...

Hij draaide zich weer even om naar Arya....die reed kalm weg, geen beloning of wat voor dat hij twee keer haar leven had gered?
Zijn woede kwam weer en deze keer hield hij zichzelf niet tegen, hij pakte zijn boog en een pijl.

Arya hoorde iets en bleef met haar paard stil staan....

Gerontis : van je paard af.....

Arya keek hem kil aan, kennelijk was ze ook niet blij om hem weer te zien...

Hij hield haar onder schot, ze stapte kalm van haar paard en keek hem kil aan en sprak spottend.

Arya : wat wou je gaan doen? me beroven?
Gerontis *trok de pijl nog wat naar achteren* misschien....ik wil compensastie voor het redden van je nek....
Arya *keek hem nog killer aan* en daarnet stond je op het punt om te vermoorden.....en nu wil je een beloning? verwacht je nu dat ik...
Gerontis : hou je mond....en een dolk tegen me gebruiken is niet slim...en stoere woorden kom je ook niet ver mee, geef me je paard en wat geld...

Arya fronste, er gebeurde niks.

Gerontis *hoorde mannen aankomen en vloekte, hij ging dichterbij Arya staan* ik weet niet waarom we elkaar telkens ontmoeten en of het toeval is maar voor het geval.....

Hij schoot, Arya ontweek het en gooide haar dolk naar hem.

Gerontis beet op zijn lip en sprong op het paard, en hij reed weg voor Arya en de Swadians die bij haar waren aangekomen...
Hij wist ergens een dorp waar hij misschien kon bijkomen.....

Intussen bij Arya

Swadianse heer 1 : wat is er gebeurd ?
Arya : een overvaller.....niks aan de hand...
Swadianse heer 2 : misschien ook de moordenaar die het gif in de wijn had gedaan?
Arya *grijnsde nog net niet, dit kwam goed uit* hoe bedoelt u ?
Swadianse heer 2 : uwe heer is net gedood door een beer maar ik kende hem persoonlijk...trouwens ik herkende het gif...zijn tong was blauw...

Arya *speelde mee* dan moeten we zijn dood wreken.....
Swadianse heer 1 : de moordenaar kan naar het dorp zijn gegaan...kijk een bloedspoor...
Swadianse heer 3 : ooh, dit is nog leuker dan op dieren jagen!!

Intussen bij Gerontis

Het deed verdomd veel pijn, hij moest even ergens rusten....ondertussen had hij het bloeden gestopt maar waar kon hij rustig kon bijkomen...

Hij zag een raam open....hij sprong van het paard af en klauterde omhoog en toen hij naar binnen ging zag hij een gewone kamer....hij hoorde wat en verstopte zichzelf..

Vrouwelijke stem : jaja moeders, ik pak het wel....

Hij zag een meid die iets wat jonger dan hem was....
Ze schrok, iets kouds zat tegen haar keel aan en ze voelde iets warms achter haar.

Gerontis *fluisterde* rustig..ik ga je niet doden, of iemand anders maar ik ben op de vlucht.....ze willen me dood....

Hij deed verborgen mes weg en leunde tegen de muur, de dolk had een diepe wond achtergelaten...
Een paar handen hielpen hem om op bed te komen en hij voelde dat hij nieuwsgierig werd bekeken.....

Gerontis *pakte een hand van haar* beloof me, zeg niks....ik ben onschuldig...sorry van daarnet...
Hij doezelde weg....zijn laatste gedachten waren dat hij misschien zou ontkomen sinds hij het bloeden onderweg had gestopt...en zou ze haar mond dicht houden?

 

[Hietala]

Arya dacht even na... Zij was dus nu officieel de baas over dit alles. Ze bleef een tijdje gehurkt zitten om het bloedspoor te bestuderen, maar in feite was ze aan het nadenken over haar volgende stap. Ze wendde zich tot één van de ridders die meegekomen was.


Arya: Meld het kasteel dat de Heer overleden is. En stuur dan alle verkenners om de omgeving te doorzoeken. Ik wil die man levend hebben.
Ridder: Meteen!


De ridder sprong op zijn paard, liet het steigeren en racete met volle snelheid terug naar het kasteel. Arya duidde drie man aan die het lijk naar het kasteel moesten brengen zodat het daar in een graf bij de catacombes geplaatst kon worden... Zelf vertrok ze naar het kasteel, met het gevolg in haar kielzog....





Die namiddag


In de grote zaal werd er her en der gepraat. De zaal was gevuld met edelmannen, heren, de bisschop, 
en nog wat belangrijke mensen. Dan waren er nog de ridders, die altijd, goedschiks of kwaadschiks, trouw zwoeren aan Arya. Gewoon. Omdat zij de nieuwe opvolger was.
Aan de zuilen hingen de banieren die de houder van deze landen representeerden. Mooie, azuurblauwe banieren, met een dunne witte rand en in het midden een gouden lelie. Er was geen rode loper, die was namelijk alleen voor koningen.


De deuren sloegen open, en tot iedereen's verbazing kwam heer Arys binnen... Maar gekleed in een donkerblauwe jurk? Het geroezemoes werd harder en harder. Er werd zelfs "Schande!" geroepen door twee mensen onder het publiek. Slechts een hoofdknik van Arya zorgde ervoor dat vijf ridders de twee mannen wegbrachten om hen naar de kerkers te voeren. Dit deed het publiek in één wending meteen zwijgen. Ze liep naar voor om op de Heersstoel, een soort troon, te plaats te nemen. De stoel stond op een verhoog, waardoor Arya een goed zicht had over iedereen.


Arya: Ja! Hier is jullie antwoord. Ik ben een vrouw. En wat dan nog? Als mannen beter zouden zijn, waarom had dan geen man het toernooi gewonnen? Zoals jullie net zagen, duld ik geen en ik zeg géén tegenstand. Met samenwerking kunnen we meer bereiken, dan dat een stel zwakkelingen van edelen een complot willen smeden. Nu is er een tijd waarin we kunnen groeien, en het werk van mijn voorganger kunnen verderzetten. We kunnen hem overtreffen, ja. Maar we moeten dat ook willen. Ik zie dat er best mensen open van geest zijn, des te beter. Des te beter.

 

[Gerontis the cunning]

Gerontis werd langzaam wakker, er zat iemand over hem heen gebogen....hij knipperde met zijn ogen, het was die meid...

Ze had wat brood en volgens hem wat water bij haar....Ze aarzelde...

Gerontis : maak je geen zorgen, ik doe je niks....me naam is Ruben...
Lene : dat is je eerste leugen.....hier heb je wat brood..
Gerontis *fronste en nam het stukje aan* hoe bedoel je ik lieg ?
Lene *haalt haar schouders op* je lijkt me geen ruben....en je praat alsof je niet van Swadia komt....

Gerontis vervloekte zichzelf...hij had er niet erg in gehouden dat hij zijn normale stem gebruikte.....

Gerontis *zucht* luister, ik ben onschuldig....ze zitten achter me aan omdat die...ik weet niet waarom ik haar de hele tijd tegen kom....
Lene : over wie heb je het ?
Gerontis : een of andere vrouw die ik maar tegen blijf komen....zij was me doel maar ik heb haar niet gedood....waarom weet ik niet maar nu lijkt het me niet zo wijs meer....
Lene : hier drink....

Gerontis wou het aanpakken maar het lukte hem niet....hij voelde een pijnscheut door zich heen gaan...
Lene merkt het en glimlachte.

Lene : ik was maar zo gastvrij om je wond te helen....ik moest echter wel je leren shirt en je wapens af doen....hier, blijf stil zitten...

Ze hielp hem met drinken en Gerontis knikte dankbaar..ze zette daarna de kan met water weg...

Lene : dus...waar kom je dan vandaan vreemdeling ?
Gerontis : ik kom vanaf de Vaegirse rijk...me pa was een bekwame nordse strijder en me moeder een Vaegirse boeremeid....en ik ben een reiziger....
Lene : eerder een vluchteling....
Gerontis : zo kan je het zien.....heb je al iemand vertelt dat je er een in je huis of in je ouders houdt ?
Lene : nog niet.....
Gerontis : huh....dan zit mijn leven in jouw handen....min of meer....wat is je naam ?
Lene : mijn naam is Lene...en uwe echte naam is ?
Gerontis : Gerontis.....Gerontis is mijn naam...zou je me nog een stukje brood kunnen geven?

 

[Hietala]

Lene gaf hem nog een stuk brood. Iedere namiddag ging ze altijd een paar uurtjes van het kasteel naar haar broer's huis. Hun ouders waren al lang dood, en Lene werkte als dienstmeisje in het kasteel, terwijl haar broer een kleine boomgaard bezat waar hij perziken, appels en peren kweekte. Rond dit uur was hij nog steeds aan het werken, dus had Gerontis nu niet de gelegenheid hem te ontmoeten.


Lene: Enne, wie is die vrouw?
Gerontis: Pff, toen ik haar ontmoette was ze slechts een sadistische huurlingenleidster, en nu is ze een sadistische heerseres over een rijk kasteel en het land errond... Niet echt eerlijk, he?
Lene: Heerseres?
Gerontis: Wat?
Lene: Ik denk dat ik weet over wie je het hebt!
Gerontis: Ken je haar?
Lene: Ik werk in haar kasteel, ja!
Gerontis: Hm. Ik heb er natuurlijk nog steeds een eitje mee te pellen...
Lene: Hmm..
Gerontis: Hoe oud ben je?
Lene: Als ik me niet vergis... ehhhh zestien.
Gerontis: Zeg... zou je me het kasteel in kunnen smokkelen?
Lene: Ehh...

 

[Gerontis the cunning]

Gerontis keek even naar zijn wond...Lene had wat eten en water achter gelaten...hij hoopte dat ze haar mond kon houden....

Ook dacht hij dat Lene zijn voorstel zou afslaan....en trouwens was het wel zo goed om haar in zulke gevaarlijke zaken te betrekken ?

Voor zover hij het wist moest hij nog even uitrusten...die verrekte ...wacht wat dat voor geluid ?
Lene was aan het werk....toch hoorde hij wat...iemand kwam naar boven...hij strompelde naar de tafel en greep zijn polsbeschermer met de verborgen mes eraan...

Hij ging bij de deur staan....die ging open...

Onbekende stem : Lene ? ben je al weg ?
Gerontis activeerde het mes....hij hoorde hoe de onbekende naar het bed liep....

Onbekende : echt, ze heeft haar bed niet eens opgemaakt....

Hij schrok, hij voelde wat koude staal tegen zijn keel..

Gerontis : ik doe je niks zolang je mij niks doet....
Onbekende : is goed.....wil je nu dat weg halen ?

Gerontis aarzelde en liet hem los....hij stond nog altijd paraat met de verborgen mes uit zijn schede...

Gerontis : wie ben jij ?....als je trouwens familie van Lene bent, dan spijt het me zeer maar ik vetrouw vreemde niet zo heel erg snel meer....

 

[Hietala]

De man lachte luidkeels, en bevestigde dat hij familie was.


Man: Ik ben haar broer ja, en als je me niet geloofd zal ik het bewijzen met mijn bijl!


Met een beweging duwt hij Gerontis op de grond met de stompe kant van zijn bijl. Toen stak hij zijn hand uit naar Gerontis.


Man: Aangenaam kennis te maken...


Ondertussen, in het kasteel...


Arya onderhandelde met een gezant van Koning Harlaus. Hij was helemaal niet blij dat mensen van de adel misleid werden door iemand van bescheiden komaf, zoals Arya dus. Arya pleitte voor een scheiding tussen haar en Cecilia, omdat zij volgens de oude Swadiaanse wet dus ook getrouwd waren. Vrouw of geen vrouw, iedereen gelijk voor de wet...


Gezant: Het mag gewoon niet! Zelfs in geen ander afvallig land in Calradia staat dat toe.
Arya: Maar dit land is nu van mij, ik bescherm het en ik bepaal er de wetten.
Gezant: Je bent nog steeds ondergeschikt aan de Koning! Gehoorzaam nu toch eens!

Arya wenkte twee ridders die zich in de zaal bevonden, en beval hen om de diplomaat weg te sturen.

Gezant: Dit kun je niet maken!! Duivelse furie!! Ik zal dit niet ongestraft laten gebeuren!
Arya: Zeg tegen je meester, dat hij geen bevelen meer moet sturen naar hier.
Gezant: Wat? Verklaar je de onafhankelijkheid?
Arya: Samen met enkele andere heren hier in dit gedeelte. Je mag het best een rebellie noemen, wij vinden namelijk dat wij niet afhankelijk hoeven te zijn van een meester die ver van ons woont. Vanaf nu zijn wij onze eigen meesters.
Gezant: Dat zal ik niet laten gebeuren! Je hoort nog van me!

 

[Gerontis the cunning]

Geronis mocht de man wel, spoedig zou Lene terug komen, hij hoopte met nieuws over die Arya-figuur...

Tot nu toe was zijn wond bijna geheeld en kon hij even relaxen en plannen voor binnenkort..
Hij kon of de aanslag uit vrij willen plegen op die Arya of verder gaan naar Praven wou gaan want dan zou hij naar die oude boef kunnen gaan...want was zijn wraak de vrije leven wel waard van Lene en haar broer?
Want als zijn aanslag zou mislukken dan zouden zij misschien teveel betrokken zijn geweest en in levensgevaar komen..hij moest erover nadenken of zijn geweten dat wel aankon en of het uberhaupt wel een goede kans van slagen had.

In Praven

Arin zat weer te mokken en te mopperen en keek vanaf zijn bescheiden balkonetje uit over de straat, hij wou dat Gerontis snel terug komen..
Ook had hij een brief naar Harlaus gestuurd om reclame te maken voor zijn diensten als het ware...

 

[Hietala]

Gehuld in een donkerrode cape met kap kwam een ridder tot bij de poorten van het kasteel. Een norse bewaker keek hem zuur aan, en vroeg al blaffend wat de persoon moest.


Bewaker: Awel!? Wat moet jij hier?
Persoon: Ik kom voor jullie meesteres...
Bewaker: Ja, pech, maar vreemdelingen zoals jij mogen niet binnen.
Persoon: Wat als ik kan bewijzen dat mijn rang mij wel doorgang kan verlenen?


De persoon liet zijn gezicht zien:
Hij leek op een jonge Nord, maar hij zag er fijn en slim uit als een Swadiaan. Hij was ook een Nord: Blauwe ogen en middellang blond haar met een haarband. Hij had geen baard, wat hem over het algemeen veel knapper maakte dan de gemiddelde Nord.

De bewaker zag de rest van de jongeman zijn uitrusting: Een licht Nords maliënpantser, een rode tuniek, een rond schild met een wit kruis tot aan de ijzeren rand op een rode achtergrond.
Zijn zwaard was half Swadiaans, half Nords, het had trekjes van beide soorten.

Nu begreep de brutale bewaker dat hij in de fout was en de man wel toegang moest verlenen. Hij liet hem door en liet meteen weten dat er een belangrijke gast was....




Tien minuten later stond de jonge Nord voor Arya. Zij was gekleed in een Donkerblauwe jurk met gele randen. De jurk liet de schouders vrij, maar haar haar was lang genoeg om die gedeeltelijk nog te bedekken. De Nord had zijn wapens en zijn schild eerst moeten inleveren, ookal was hij een ridder.


Arya: Ik neem aan dat als je voor mij gekomen bent, mijn naam wel kent?
Nord: Ik had me alleen nooit kunnen inbeelden dat jij er best wel mag wezen.
Arya: Wat is jouw naam? En hoe oud ben je?
Nord: Mijn naam is Soren Jorgson... En ik ben nog maar twintig jaren jong.
Arya: Welaan, je bent voor mij gekomen, maar waarvoor precies?
Soren: Wel *legt zijn hand op haar hand* Om u het hof te maken.
Arya: Jij laat er ook geen gras over groeien, he?
Soren: Niet voor zo'n schoonheid als jij.
Arya: Hou daar nu nog maar mee op. Ik weet wel wat je bedoelingen zijn hoor. Je mag hier een tijd blijven, en dan zullen we wel zien hoe het groeit? Ookal heb ik er mijn twijfels nodig.
Soren: Ik heb anders het gevoel dat je ernaar verlangt om door een man genomen te worden *grinnikt even* Ik ben jong, maar ik heb verstand van vrouwen.
Arya: Als je dat had dan lag je ondertussen wel al op mij. En je zij net man, ja, maar niet zo'n jong onervaren blaadje.
Soren: Touché
Arya: Vanwaar ben jij trouwens, je naam klinkt niet vanuit Swadia ofzo..
Soren: Ik ben Nords.
Arya: Het is niet normaal dat een Nord ridder wordt, leg mij dat eerst 'ns uit.
Soren: Mijn vader was een Thane, mijn moeder een berserkster. Maar ik was een bastaardkind omdat mijn vader getrouwd was met de dochter van een oudere Thane. Jaja, daar zijn ze lang niet goed van geweest. De eerste zes jaar van mijn leven leefde ik met mijn moeder, terwijl mijn vader me vaak kwam bezoeken. Ze stierf op het slagveld, doorboord als een speldenkussen. Het aantal pijlen was niet te tellen. Vanaf toen leefde ik twee jaar bij mijn vader tot hij me naar een Swadiaanse heer stuurde die me onderhield en van mij een ridder wou maken. Hij had hem leren kennen in de oorlog...
Daar kreeg ik een Swadiaanse opvoeding, en samen met mijn eerdere Nordse opvoeding heeft dat z'n vruchten afgeworpen om eerlijk te zijn.
De heidense Nordse goden verwierp ik, in plaats daarvan begon ik te geloven in het Kruis en de Ene God... Wel, wat je geloven noemt. In ieder geval ben ik eerder trouw aan het Kruis dan aan de oude goden...
Naast mijn Nordse vechtkunsten heb ik ook verfijnde Swadiaanse technieken geleerd, ik heb dingen geleerd, gefilosofeerd, enzovoorts en zelfs meegedaan in mijn eerste veldslag.
In die veldslag was ik echter verplicht om .. om mijn eigen vader te doden. Ik heb me daar lange tijd schuldig om gevoeld ja... maar toch.
Toen ik tot ridder werd geslagen besloot ik de wereld rond te trekken, en in een naburig kasteel hoorde ik van u.

Arya: Wel, dat legt alles netjes op een rijtje. Ik hoop dat ik je niet in de war heb gebracht omdat je ineens over je vader moest vertellen...

 

[Hietala]

Op een wit paard reed blijkbaar een vreemdeling weg van het kasteel. Bedekt door een dikke donkerbruine kapmantel reed deze zonder moeite de stad uit. Onmiddellijk begon het paard te galopperen. Toen die een tijdje van het kasteel weg was, deed de figuur de kap af. Het was Cecilia, die vluchtte, en misschien hulp zocht tegen het wijf dat haar eigendom ontnam. Met haat in haar ogen reed ze zo langs gloeiende velden en geplaveide wegen naar het onherbergzame Nordland... Iemand van haar afkomst zou, ondanks ze slechts een vrouw was, toch connecties moeten hebben?
De avond viel geleidelijk aan en toen ze in een Nords bos aan het rijden was, werd het plots stil. Ze stopte, probeerde de stilte te analyseren... Ze had liever dat het wat rumoeriger was...

Een gesuis verbrak de stilte, een werpspeer doodde haar paard. Met een harde klap rolde Cecilia op de grond tegen een boom aan. Een figuur met een bijl op de schouder stapte op haar toe... Het was een Nordse vrouw, met een zwaar lederen uitrusting en enkele dierenpelsen voor de warmte.


Vrouw: Niet gedacht dat ik je nog terug zou zien, Cecilia
Cecilia: Ik ook niet, Hella.
Hella: Waarom kom je? Je weet dat het hier niet veilig is.
Cecilia: Jij hebt me ooit eens verteld over de berserkers, he?
Hella: Nou, eh, dat kan.
Cecilia: Ik wil er ook één worden.
Hella: Ho, ho, wie zegt dat ik je kan helpen? Ik bedoel maar... Je moet er de wilskracht en de sterkte voor hebben. En ten tweede, waarom wil je per se een berserker worden?
Cecilia: Een of andere vrouw heeft mijn troon overgenomen door een goedkope list. Ik wil haar met een leger van berserkers van de troon afduwen.
Hella: Ik zie het.... Ik kan je helpen berserker te worden... maar de training is zwaar... en als het je lukt kan ik wel aan een legertje zien te komen voor je.
Cecilia: Bedankt.







Gerontis tekende zijn plan uit op papier. Een rol perkament lag open op de tafel, en terwijl hij enkele aantekeningen maakte dronk hij van een stomend kop kruidenthee. Zijn plan was doodeenvoudig. Gehuld door de nacht kon hij de muren beklimmen met touwen, en zo over de daken lopen waardoor hij het kasteel kon bereiken. Dankzij Lene wist hij nu waar de teef sliep, dus zou deze wraak makkelijk uitgevoerd kunnen worden...

Die avond klom Gerontis met gemak als een acrobaat over de muren en de daken. De kamer van Arya was bereikbaar via een raam waardoor het licht scheen, en nog net een mens door kon. Gerontis, met zijn handigheid, opende het met een naald en sloop naar binnen. Hij zag tot zijn verbazing dat Arya gewoon op het bed zat, met haar rug naar hem toegekeerd. Ze droeg nog steeds dezelfde jurk als die namiddag...


Arya: Je bent dus toch een keer langsgekomen?
Gerontis: Je slaapt niet?
Arya: Nee. Ik heb liggen woelen, en nagedacht. Ik weet niet waarom we elkaar steeds tegenkomen... maar één ding staat vast, en dat is dat we elkaar's bloed wel kunnen drinken, niet?
Gerontis: Wat bedoel je?
Arya: Dat we altijd wel voorbereid zijn om elkaar te doden.
Gerontis: Dat zeg jij! Ik heb moordenaarskleren, een kortzwaard, messen... En wat heb jij? Behalve je gebrek aan medeleven?
Arya: Nee, tegenwoordig noemen ze dat een kruisboog.

Ze had de zin nog niet eens uitgesproken of ze draaide zich vliegensvlug om en vuurde een kruisboog af. De pijl raakte Gerontis' mouw en nagelde die vast aan de muur. Gerontis trok de pijl weg en stormde op Arya af. Met een voetstoot duwde hij haar plat op het bed. Hij wou al een keer steken met  zijn mes, maar Arya weerde dat af met haar handen. Gerontis haalde twee messen tevoorschijn, iets waar Arya niks tegen kon doen...

Tot Arya met haar knie in het kruis van Gerontis stampte. Gerontis liet zijn mes vallen en viel op de grond in foetushouding, door de pijn kon hij even niks doen. Maar de teef kwam op hem af met een mes, dus hij MOEST wel iets doen. Hij liep weg, sprong door het raam en verdween weer in de duisternis van de nacht...

 

[Hietala]

De volgende ochtend, bij het kraaien van de haan, werd Cecilia moeizaam wakker. Ze had al eerder geslapen in haar leven, vond ze. De ochtend was nog fris, en je kon de dauwdruppels bijna ruiken. Nuja, naarmate er dauw was. Dit was slecht een Nords huis op een rotsige heuvelflank. Het bos was makkelijk bereikbaar via een smal pad, en vormde een virtuele barrière tussen het huis en de rest van de wereld. Een typisch Nords huis als het ware, was het redelijk ruim maar had het maar één kamer. Alle kamers waren vrijwel verenigd in één grote kamer.

Het was nogal vrij arm ingericht. Twee bedden, bestaande uit houten planken en een deken, elk van elkaar gescheiden met een houten schot. Aan de wand was een kookplaats, met stenen en een ketel.  In de andere helft stond een tafel met wat krukken en een kast met allerlei voorwerpen in. Aan een bepaalde muur hing het vol met Nordse wapens; bijlen, speren, zwaarden, pijlen, schilden... maar ook uitrustingen; maliënkolder, lederen riemen en uitrustingen, verschillende helmen... Alsof je een eigen leger wou beginnen.


Na een korte, onderzoekende kijk op het interieur, geeuwde ze wat en keek ze naar de deur die net open ging. Hella was al in de vroege ochtend gaan jagen, en droeg doodleuk een jong hert op haar rug. Ze plaatste het op de tafel en wikkelde het in een doek.

Hella: Zo. Da's dan ons middag en avond eten.
Cecilia: Wat eten we nu dan?
Hella: Hahahaha, meen je dat? Nu gaan we trainen in de bergen. Daar zullen wel wat planten te rapen zijn.
Cecilia: Hoe weet je of ze eetbaar zijn dan?
Hella: Vertrouwen... oh, en ervaring. Wel.. je bent best laat opgebleven.
Cecilia: Het is dageraad... en nog steeds zomer als ik me niet vergis.
Hella: Jaja, je weet op z'n minst dat winter eraan komt. Wel, ben je klaar om te gaan trainen? Ik zweer je, we beginnen niet van nul.
Cecilia: Fijn..


Cecilia wou al buiten stappen, maar Hella hield haar tegen.


Hella: Nee... Je ziet er niet bepaald uit of je gaat trainen.
Cecilia: Hoezo?
Hella: Je ziet eruit of je een hele winter lang rond een vuur gaat bibberen.
Cecilia: Wat doe ik verkeerd?
Hella: Je moet de pijn op je huid voelen, niet je kleren. Doe ze uit.
Cecilia: Allemaal?
Hella: Nee joh, ben je achterlijk? Gewoon in je ondergoed. Ik wil gewoon dat je meer pijn voelt, da's al.
Cecilia: Wel, leuk... Fijn dat je wilt dat ik meer pijn voel.
Hella: We hebben elkaar wel graag, he? *grijnst*


Allebei met staffen wandelden ze een uur naar een hoge plek op de oude heuvelachtige berg. Cecilia rustte even uit, terwijl Hella haar lederen uitrusting controleerde.


Cecilia: Ik ben klaar!
Hella: Goed. Nu. Berserkers kunnen de trance oproepen door middel van verschillende trucs. Eén truc ervan is paddestoelen gebruiken..
Cecilia: Waarom dat dan niet, dat is toch veel simpeler?
Hella: In dat geval ben je maar een reus op lemen poten. Dan ga je er juist nog makkelijker aan. En trouwens, die planten zijn niet goed voor je. Da's slecht.
Cecilia: Ok..
Hella: Welnu. Een Berserker moet een bepaalde woede oproepen om in de trance te geraken...
Cecilia: Hoe kun je zien of iemand in de trance is?
Hella: Dan kleuren zijn ogen rood. Meestal rood. Sommige ogen kleuren wit, sommige krijgen een wit en een rood oog tesamen. Er zijn heel uitzonderlijke gevallen van roze ogen zelfs...
Cecilia: Ah..
Hella: Wat een interesse! Nu, om in de trance te geraken moet je woede oproepen. Dat is een belangrijke stap. De meeste doen dat door zichzelf eerst wat te laten verwonden, waardoor ze kwaad worden en in de trance verzeilen. Anderen denken aan iets dat hun kwaad maakt.
Cecilia: Aan wat dan?
Hella: Geen idee. Hangt af van persoon tot persoon. Maar ja. Ik ga je vandaag dus slaan en zien of je boos wordt. Oh, nog iets... kun je al een beetje vechten? Ik bedoel, heb je wat vechtkunst?
Cecilia: Ik kan met een zwaard omgaan, maar da's alles.
Hella: Goed genoeg. Nu, concentreer je als ik je sla. Denk aan niks, en richt je op je woede.
Cecilia: Kunnen zo trouwens niet alle mensen de trance aanleren?
Hella: Alleen bepaalde mensen. Goed dat je het vraagt, want ik ging het eerst uitproberen met een kleine test.
Cecilia: Welke?
Hella: Deze.

Hella sprong op Cecilia en duwde haar om. Ze legde haar handen op haar nek en begon haar te wurgen. Cecilia kreeg geen adem meer. Haar bloed begon uit zijn aderen te barsten, figuurlijk, het begon te koken, en...
Haar ogen werden een klein beetje rood, voordat ze terug normaal veranderden. Hella sprong meteen van Cecilia en keek haar aan.


Cecilia: Gek! Waarvoor deed je dat?
Hella: Mond dicht, snotneus, we weten nu dat je het kan.
Cecilia: Oh, ja?
Hella: Wees daar maar zeker van.

 

[Hietala]

Cecilia was nu volledig klaar om te trainen. Hella nam haar staf stevig beet en sloeg twee keer op Cecilia's rug. Ze draaide vlug en stompte in haar maag, gevolgd door nog enkele harde klappen. Cecilia verzette zich tegen de pijn, ze verzette zich hevig. Hella gaf nog een klap tegen de rug. Hella was verbaasd dat Cecilia, die zoiets niet gewoon was, er goed tegen kon.

Hella: Concentreren! Ik wil je kwaad zien worden!
Cecilia: Probeer ik!!

Na een uur slagen was het Hella nog niet gelukt om Cecilia in de trance te krijgen, ondanks ze de pijn goed kon weerstaan.

Cecilia: Het lukt niet echt, he?
Hella: Ik heb nog een manier... Probeer aan iets te denken dat je kwaad maakt... Terwijl ik je sla, zo kan je de kracht leren beheersen en zelf beter oproepen.
Cecilia: Waarom deed je dat dan niet eerder?
Hella: Dan zou de kracht te hard tot uiting komen, weet je...
Cecilia: Oh, ok..
Hella: Wat maakt je kwaad?
Cecilia: Ik weet het!! Die trut die mij erin geluisd heeft! Oh, wacht maar tot ik haar te pakken krijg, ik...
Hella: Je klinkt kwaad genoeg... Laten we dat proberen!


Hella begon opnieuw met haar te slaan, zo hard tot de stok bijna brak... Cecilia concentreerde zich... Ze focuste zich door de pijn heen, tot plots haar ogen rood werden. Met die furie nam ze de stok af en gooide die weg. Ten slotte duwde ze zelfs Hella tegen de grond, alvorens ze terug normaal werd.


Hella: Wauw... Ik heb nog nooit eerder gezien dat iemand het zo snel leerde.
Cecilia: Echt?
Hella: Echt. Ik denk dat je nu nog onmogenlijk kan verliezen tegen haar.
Cecilia: Ik was namelijk ook niet van plan te verliezen...



Van de verte kwam er geroep en geschreeuw.

"We hebben haar gevonden! Dood haar!"


Cecilia: Wat...
Hella: Niks vragen, de Nords zoeken mij nu al dertien jaar van mijn negenendertig jarige bestaan... Gewoon, omdat ik hun wetten weigerde te volgen... Nu hebben ze me eindelijk gevonden!
Cecilia: Wa... Ik zal je helpen verdedigen, ik...
Hella: Ze zijn te talrijk en ze hebben ongetwijfeld boogschutters bij. En denk maar niet dat ze jou zullen sparen omdat je een grietje bent, neenee, je speelt hun alleen maar in de kaart!
Cecilia: Wat moet ik dan doen?
Hella: Ga naar mijn huis, en neem daar wapens en uitrusting die je nodig hebt, verzamel die in een grote zak en verdwijn door het luik onder de berenvacht op de vloer!
Cecilia: Maar... En jij dan.. en waar kom ik dan uit?
Hella: Je zal uitkomen in Sargoth.. maak je niet druk om mij! Ik was trouwens nooit echt van zin de veertig te bereiken!
Cecilia: Hella...
Hella: Ja?
Cecilia: Bedankt.
Hella: Graag gedaan, ga nu! Ga!


Cecilia liep het pad af naar het huis... De afdaling ging blijkbaar veel sneller dan de beklimming, zeker al lopend... Maar snel was ze niet want lang hield Hella het niet vol:


Hella: Kom maar op, sukkels! Vandaag word ik onsterfelijk!
Viking: Jaja, kom maar op, ik kap je kop eraf met mijn...
Hella: Bijl?

Hella trok haar zwaard en kapte de arm van de Nord eraf. Ze stak het zwaard in de borst van de Nord en draaide het een kwartslag. Een andere Nord kwam op haar afgerend met een speer. Hella ontwijkte die, en liet de Nord struikelen. Toen stak ze haar zwaard langs achter in de nek van de Nord. 
Nog vijf Nords stormden op haar af, maar hun wachtte hetzelfde lot...

Ten slot werd Hella geraakt door een werpspeer die ze niet kon ontwijken. De speer boorde zich recht door haar maag heen. Twee boogschutters vuurden toen vuurpijlen op haar af, die haar lichaam in brand zetten. Hella brandde tot de dood haar uit haar lijden verloste... Eén van de Nords kwam met een bijl naar het verbrande lichaam en hakte de nog brandende kop eraf.

Nord: Als we die inleveren bij de Jarl krijgen we onze beloning! Nu moeten we nog achter dat ander wicht aan...
Nord2: Waarom?
Nord: Omdat ik dat zeg!
Nord2: Ze is waarschijnlijk toch al weggelopen..
Nord: Welnee, waarschijnlijk naar de hut van deze verraadster hier! Kom, we achtervolgen haar..




Cecilia was vlug het huis binnengegaan en nam een Nords zwaard van de muur. Op tafel lag een buidel met goud, die nam ze ook mee. Op een kist lag een maliënkolder, dat nam ze ook mee. Uiteraard kon ze dat niet aandoen zonder een gewatteerd hemd eronder, maar dat lag niet in de buurt. Dan vond ze dat wel ergens, dacht ze. Ten slotte pakte ze een fakkel en wat stenen om het aan te kunnen steken. Zo'n grot is namelijk erg donker.

Ze stopte de spullen in een rugzak, en het zwaard bond ze aan de rugzak zelf. Ondertussen waren de Nords al aangekomen, maar ze durfden het huis niet binnen te gaan. Ze schoten enkele vuurpijlen af, waardoor het huis door het strooien dak vlug afbrandde. Cecilia deed de berenvel opzij en opende het luik. Ze kroop erin, en toen ze het dichtdeed hoorde ze de klap van een balk die op het stevige, dikke luik gevallen was. Cecilia bevond zich nu in een donkere ondergrondse gang... Nu ze even veilig was rustte ze wat uit...

 

[Gerontis the cunning]

Gerontis zat doodstil te wachten, de voetstappen klonken alsof de soldaten elk moment tevoorschijn zouden komen.

Hij dacht na, nu zijn aanslag was mislukt moest hij wat verzinnen..hij deed langzaam zijn ogen dicht.
Ze was voorbereid geweest maar hoe?
Zou Lene hem verraden hebben? of had hij toch hulp nodig van de andere leden?
Hij dacht grimmig aan hoe Arin zou reageren, die zou brullen dat hij gewoon moest trainen tot zijn ledematen niks anders deden dan uit zichzelf doelen uit zouden schakelen.

Een ademzucht en hij opende zijn ogen.

De vijf soldaten schrokken, Gerontis kwam razendsnel tevoorschijn en wierp zijn overig gebleven mes.
De ongelukige wachter kreeg het op volle kracht in zijn keel en viel achterover terwijl de andere alarm sloegen en langzaam Gerontis dreigend en grimmig benaderde.

Gerontis trok zijn kortzwaard nog niet en een wachter wou hem verwonden met een houw van zijn zwaard, Gerontis deed een snelle stap opzij en de verborgen mes uit zijn polsbeschermer kwam tevoorschijn en boorde zich in de wachter.

Gerontis keek kil naar de overige drie, kennelijk waren die niet zozeer onder de indruk van hem...
Een van de wachters met een speer wou hem steken maar weer stapte Gerontis opzij en gaf een elleboog tegen de wachter, een andere zag een opening en wou steken met zijn zwaard.
Staal op staal klonk luid door de nacht.

Gerontis keek naar de overige wachter, hij kon niet meer lopen door zijn verwondingen.

Wachter : wacht jij maar, jij duivel ! je zult...
Gerontis *bloed spatte op zijn wang* sorry, vandaag is niet mijn dag....

De jonge huurmoordenaar hoorde veel zware voetstappen zijn kant opkomen, hij moest hier snel weg!
Hij rende verder en klom uiteindelijk op een dak, hij zag een groep van 20 man voorbij rennen...

Gerontis zuchte, hij was uitgeput...de enige plek waar hij kon uitrusten was de huis van Lene en die van haar broer..
Vermoeid en somber omdat hij gefaald had ging hij terug naar het huis.

Twee uur later

Toen hij aankwam klom hij via een boom en het klimop naar een open raam, hij hoorde een zachte ademhaling.
Lene was vast in slaap...Gerontis aarzelde maar besloot toch maar op de grond te gaan liggen maar hij wou zich eerst verschonen..

Nadat hij zich had gewassen in een kleine riviertje was hij terug.
De meeste van zijn kleding hing te drogen aan de stoel en hij had alleen nog maar een korte broek die hij had ''geleend'' van een andere huis.

Toen hij ging liggen dacht hij na....tot zover was zijn aanslag een regelrechte ramp..
Hij keek even weer naar de slapende Lene en dacht aan haar en haar broer...gelukkig zou hun niks overkomen want ze wisten niet dat hij hier onderdak van hun kreeg tenminste, zolang Lene of haar broer hem geheim konden houden.

Hij keek weer naar de plafon, wat zou hij terug kunnen doen als het wel gebeurde?
Die wicht zou een legertje sturen en wat kon een jonge meid,een boerenzoon en een jonge huurmoordenaar verichten tegen getrainde en volwassen soldaten?
Hij zou als hij ontdekt zou worden misschien ze meenemen naar Sargoth om te kijken of Arin hen onderdak zou kunnen geven..dat was al eens eerder gebeurd en Gerontis wist dat Arin hem als zijn opvolger in gedachte had.

De andere leden wisten het ook en mochten Gerontis ook wel, dus als hij er een kon opsporen dan zou die Lene en haar broer naar de schuilplaats van de orde sturen in Sargoth...dan zouden ze uit de grip van die wicht blijven...

Een rilling van kou ging door Gerontis heen, hij keek verlangend naar de bed van Lene, die was warm en zou ze het erg vinden?

Gerontis stond langzaam op en zag dat Lene met haar gezicht naar de muur gericht was en haar rug naar hem, hij ging langzaam erbij liggen en met zijn rug tegen haar rug en viel langzaam in slaap terwijl hij moest denken aan wat hem morgen te wachten zou staan.

 

[Gerontis the cunning]

Arin las de berichten door.

Kennelijk was een deel van de rijk van Swadia nu onafhanklijk....
De oude man stond op en liep weer naar het balkon, spoedig zou de kleine groep onder de leiding van Gerontis staan.
Arin wist dat hij het niet lang meer zou vol houden en hij werd ook veels te oud voor dit allemaal.

Arin : Thomas...
Thomas : ja heer?
Arin : zoek samen met je groepje Gerontis op en kijk waarmee hij bezig is....
Thomas : moeten we hem hulp en steun geven?
Arin : nee, wil verdomme alleen weten wat en waar en dat soort dingen....

De huurmoordenaar knikt en loopt weg, Arin kijkt naar buiten.

Arin *bromt* wie weet wat voor problemen hij weer op zijn hals heeft gehaald?!

Bij Gerontis.

Hij mompelde wat, hij voelde wat zachts tegen hem aan...zijn blik was niet helemaal gezien hij probeerde wakker te worden.
Dat viel tegen gezien aan de vermoeidheid van gisteravond en eigenlijk lag hij wel zo goed...

Toen schrok hij, Lene lag met haar hoofd tegen hem aan, zijn arm lag om haar heen en hoewel hij goed lag en warm was wist hij niet zeker of het wel zo geslaagd was om zo ontdekt te worden...hij bleef stil en hoorde buiten iemand vrolijken fluiten en werken...dus haar broer was aan het werk en zou hun niet zien...of hij had het al gezien?

Echter wist Gerontis niet hoe Lene zou reageren....hij probeerde zijn arm weg te halen zonder haar wakker te maken maar toen hij zijn arm al optilde hoorde hij haar anders adem halen.
Hij beet op zijn lip...haar wakker maken vond hij nog een optie want er moest toch een manier zijn om haar niet wakker te maken en toch ongemerkt weg te komen ?

Hij bloosde even, wat een afgang...hij kon zich verweren en stand houden tegen gewapende en getrainde soldaten maar zich uit zo een situatie redden kon hij niet...