Kitapta daha detaylı anlatıyorlar demek ki, belki ikinci oyunda Anna'yı sevmemi sağlayacak daha derin olaylar yaşanıyordur diye düşündüm ama o kadar da şey olmadı. Yanlış anlaşılmasın, ona karşı bir sempatim var. Ama başka oyundardaki love interestler kadar beni etkilemedi doğrusu.
Metro serisini tamamen bitirdim. Redux oynadım. Harbiden seriye Exodus ile başlayarak yanlış yapmışım. Yanlış anlaşılmasın, en son olacak olanları bildiğimden değil, oynarken çok da sallamadım. Ama oyunu ilk oyundan başlayarak sırayla mükemmel bir şekilde oynayabilirdim. Önyargılı yaklaşmışım, ilk oyunların mekanikleri de oldukça taze ve kaliteliydi. Redux ise grafikleri çok iyi bir noktaya taşımış, remake gibi olmuş oyun neredeyse.
Metro 2033, Last Light'a göre daha eğlenceliydi benim için. Yaratıklar bana daha az kızgınlık yaşattı. Ama favorim kesinlikle Exodus. Bir oyun bu kadar mükemmel yapılamaz. Ne tam bir açık dünya, ne de linear. Attığın mermiyi dikkatle sayıyorsun, gizlilikte tribe giriyorsun. Grafikler zaten şahane. Her açıdan iyi, bir başyapıt. İkinci kezde en zorda oynadım ve ilk oynayışımdan çok daha zevk aldım oyundan. Zorluyken tek mermide gidiyor olmak mükemmel. Stealth ve oynanış da çok iyi yapıldığından hiç rahatsız etmiyor üstelik. İlk oynanışta kötü sonla bitirmiştim, bu defa iyi bitirdim. İyi sonla bitirmek sabır işiymiş, oyuna daha çok girmen gerekiyor ama sıkıcı olduğu anlamına gelmiyor. Daha çok veriyorsun kendini ve daha zevkli oluyor.
Sam's Story'i de oynadım. Bİr DLC için kaliteli, ama çok da beğenmedim doğrusu. Hikayenin biraz daha ABD kısmını ele almasını beklerdim ama hiç yer almadı. Temel merakım da buradan geliyordu.
Dishonored'ın ilk oyununu bitirdim. Oyunun mekanikleri çok iyi yapılmış ama hikaye anlatımı çok hoşuma gitmedi. Kendimi evrene ait hissedemedim. Mekaniklerin aşırı zevkli olmasıyla, evrenden kopuk olmam arasında devamlı bir çekişme yaşadım doğrusu. Şimdi Gamepass'den D2'yi indireceğim. Ama muhtemelen aynı hisleri bunda da yaşayacağım gibi.
