Ik ben zelf ook ongelovig, maar ik erger me wel aan ongelovigen die héél erg vocaal zijn over hun ongelovig zijn. Het enige verschil met een fundamentalistische gelovige is dat een militante ongelovige gewoonlijk betere argumenten heeft, maar dat maakt hem niet noodzakelijk minder irritant. Uw ongelovig zijn constant openlijk verkondigen is iets voor mensen die graag op een makkelijke manier willen provoceren en slim lijken, aangezien atheïsme makkelijk te verdedigen is. Geloof heeft nu eenmaal geen rationele argumenten, dus het is gewoon flauw om een gelovige in een discussie te sleuren en hem dan om zijn bek te doen gaan. Ge weet op voorhand dat ge de discussie wint, maar waartoe heeft de discussie gediend? Die gelovige gaat nooit toegeven "Oké, ge hebt gelijk, ik ga gans mijn leven herdenken", waardoor gij gefrustreerd zijt omdat uw argumenten geen effect lijken te hebben. Tegelijkertijd slaat ge misschien een paar barsten in de zekerheden van uw discussiepartner. Nettoresultaat: 2 mensen zijn gefrustreerd.
Religieuze discussies zijn op hun plaats waar ge vermoedt dat religie een negatieve impact gaat hebben op het leven van uzelf of anderen, bijvoorbeeld wanneer er een discussie is over abortus- of euthanasiewetgeving om een paar klassiekers te noemen. Of in een samenleving die zo gedomineerd wordt door religie dat atheïsme een taboe is, wat mij betreft is dat ook een geldige reden om religie in vraag te stellen, gewoon om het taboe te doorbreken. Maar onze streken worden al jaren niet meer gedomineerd door religie, bijna alle jongeren die ik ken zijn ongelovig.
Gewoon een religieus debat voeren omdat ge uw ego nog eens wat wilt opkrikken staat wat mij betreft qua niveau echter gelijk aan een willekeurig iemand in elkaar beginnen slaan op café, gewoon omdat ge zin hebt om te vechten.