Jome
Op een groot bord stond '' Welcome to Alaska! '' en daaronder stond met rode verf '' mother****erss. ''
Het was een lange weg geweest van Las Vegas tot aan hier, maar hij was er eindelijk .. vanaf hier zou het een ruige weg worden. Maar ze waren zo ver gekomen. Over de horizon kon je goed zien hoe het er voor stond. Veel bomen, bergen en her en der een rivier. Over die bergen zou het zijn. Het laatste stand punt. Maar het was een lange toch, zeker te voet. Maar het moest nu eenmaal.. Al twee jaar lang had hij geen mensen gesproken. Af en toe zag hij ze wel, ergens in de verte. En als hij er dan was was er niets behalve voetsporen. Maar hoe lang hij ze ook volgde, hij haalde nooit de andere persoon in.
Alex slingerde zijn jachtgeweer op zijn rug, en keek achterom. Hij zuchtte diep en stapte verder. Zijn hond liep trouw achter hem aan, en stopte af en toe om te ruiken aan een berg blaadjes. Het bos was hier redelijk dicht, en hij moest goed opletten. Al twee keer had hij ze gezien. Mensen met een argeloze blik op hun gezicht. Tanden ontbloot en voor zich uit starend. Een keer zag hij zelf een man tussen hen in liggen waarvan de buik half was op gegeten. Je moest hier oppassen. In de grote steden was het makkelijker, je kon je daar verstoppen, deuren dichtdoen en barricaderen. Hier heb je niets. Alex keek naar rechts, het leek wel alsof er daar wat liep. Maar het bleek een tak te zijn. Zonder dat Alex het zelf had gemerkt had hij zijn mes al gepakt .. het werd een reflex. Soms kon je niet op tijd bij je geweer, en dan moest je het wagen op je mes, of een ander voorwerp. Alex grinnikte. Hij had genoeg zombie films gekeken, maar niets leek hierop. Dat waren kerels die al schietend door een bos konden rennen, nooit moe werden en altijd raak schoten. Waarschijnlijk waren die mensen al dood.
Af en toe bleef hij staan om door wat spullen te rommelen, eten te vinden. Misschien wat ammunitie. Je kan er nooit te veel van hebben. Even frummelde Alex aan zijn hoed. Hij pakte een blik op dat nog dicht was. Hij schudde het en stopte het in zijn rugzak. Avond eten .. gelukkig.
De nacht begon te komen, en voorlopig had hij nog geen huis gezien. Hij besloot in een boom te klimmen. Die ondoden waren toch te dom om te klimmen. Dacht hij. Hoopte hij ..
Zijn hond liep naar verloop van de avond weg. Dat deed hij wel vaker. En de volgende dag was hij terug. Slechts een keer was dat niet gebeurd. Maar de avond erna was hij er gewoon weer.
Het was een lange weg geweest van Las Vegas tot aan hier, maar hij was er eindelijk .. vanaf hier zou het een ruige weg worden. Maar ze waren zo ver gekomen. Over de horizon kon je goed zien hoe het er voor stond. Veel bomen, bergen en her en der een rivier. Over die bergen zou het zijn. Het laatste stand punt. Maar het was een lange toch, zeker te voet. Maar het moest nu eenmaal.. Al twee jaar lang had hij geen mensen gesproken. Af en toe zag hij ze wel, ergens in de verte. En als hij er dan was was er niets behalve voetsporen. Maar hoe lang hij ze ook volgde, hij haalde nooit de andere persoon in.
Alex slingerde zijn jachtgeweer op zijn rug, en keek achterom. Hij zuchtte diep en stapte verder. Zijn hond liep trouw achter hem aan, en stopte af en toe om te ruiken aan een berg blaadjes. Het bos was hier redelijk dicht, en hij moest goed opletten. Al twee keer had hij ze gezien. Mensen met een argeloze blik op hun gezicht. Tanden ontbloot en voor zich uit starend. Een keer zag hij zelf een man tussen hen in liggen waarvan de buik half was op gegeten. Je moest hier oppassen. In de grote steden was het makkelijker, je kon je daar verstoppen, deuren dichtdoen en barricaderen. Hier heb je niets. Alex keek naar rechts, het leek wel alsof er daar wat liep. Maar het bleek een tak te zijn. Zonder dat Alex het zelf had gemerkt had hij zijn mes al gepakt .. het werd een reflex. Soms kon je niet op tijd bij je geweer, en dan moest je het wagen op je mes, of een ander voorwerp. Alex grinnikte. Hij had genoeg zombie films gekeken, maar niets leek hierop. Dat waren kerels die al schietend door een bos konden rennen, nooit moe werden en altijd raak schoten. Waarschijnlijk waren die mensen al dood.
Af en toe bleef hij staan om door wat spullen te rommelen, eten te vinden. Misschien wat ammunitie. Je kan er nooit te veel van hebben. Even frummelde Alex aan zijn hoed. Hij pakte een blik op dat nog dicht was. Hij schudde het en stopte het in zijn rugzak. Avond eten .. gelukkig.
De nacht begon te komen, en voorlopig had hij nog geen huis gezien. Hij besloot in een boom te klimmen. Die ondoden waren toch te dom om te klimmen. Dacht hij. Hoopte hij ..
Zijn hond liep naar verloop van de avond weg. Dat deed hij wel vaker. En de volgende dag was hij terug. Slechts een keer was dat niet gebeurd. Maar de avond erna was hij er gewoon weer.
![[1steIvN] Polskabeer](/data/avatars/s/515/515567.jpg?1588284278){kind=avatar}
