Andovan zat rustig op de werkplaats niet ver van de 13e grot een nieuwe speerpunt uit een prachtige vuursteenknol te slaan. Net toen hij de steen wou verdelen in verschillende flinterdunne stukken, zodat hij er zeker 7 speerpunten uit kon halen, werd hij afgeleid en brak de steen verkeerd.
"Ach bij Doni, waarom kom je me nu hier onderbreken?" zei hij geërgerd.
"Zelandoni gaat de dieren roepen voor de jacht van morgen, je moet komen." antwoordde zijn broer grijnzend.
"Goed, goed, ik ben onderweg."
Hij stak zijn klopsteen terug wegn nam zijn tikker van gegraveerd bizonbeen om kleine schilfertjes af te slaan mee, en verzamelde de stukken vuursteen die er verspreidt lagen. Eenmaal aangekomen bij de grot ging hij naar zijn moeder's leefruimte, afgebakend door leren zeilen en opgestapelde muren van het zachte kalksteen. Hij deed zijn ceremoniale kledij aan, een rode leren tuniek versierd met talloze kralen van been en barnsteen, een kostbaar bezit, en ging bij de rest staan.
Iedereen stond verzameld rond Zelandoni, vroeger bekend als Azela. De Zelandoni's waren diegenen die alle ceremonies organizeerden, mensen genazen en hun begeleidden door het leven, en vooral zich bezighielden met de mysterieuze geestenwereld. De Zelandoni begon te dansen met haar acolieten op de maat van 2 trommelaars, die speelden op een instrument van hout met een leren vel eroverheen. Ze begon ritmisch met de klanken mee te zingen:
"Kom, bizons! Oh grote Aardmoeder! Geef uw kinderen wat ze nodig hebben! Het offer van de geest van de bizon zal niet lichtvaardig worden genomen, en het hart van de gedaantes van hem die terug naar u zullen worden gestuurd zal als eerbetoon worden begraven! Kom bizons! Kom!"
Heel het publiek begong mee te bewegen en het simpele "Kom bizons! Kom!" te herhalen. Toen de ceremonie gedaan was werd het al donker. Gisteren had men een kudde bizons de vallei binnen zien gaan, en men had besloten een drijfjacht te houden tesamen met 2 andere grotten, namelijk de 15e en de 7e grot. Men had nog een omheining bij het eind van de vallei staan om de bizons in te drijven van de vorige jacht. Men had deze deze ochtend nog gerepareerd, zodat deze de op hol gedreven kudde zou kunnen opvangen en erin houden, en de jagers de kans gaf om hun speren te werpen op de opgesloten dieren.
"Ach bij Doni, waarom kom je me nu hier onderbreken?" zei hij geërgerd.
"Zelandoni gaat de dieren roepen voor de jacht van morgen, je moet komen." antwoordde zijn broer grijnzend.
"Goed, goed, ik ben onderweg."
Hij stak zijn klopsteen terug wegn nam zijn tikker van gegraveerd bizonbeen om kleine schilfertjes af te slaan mee, en verzamelde de stukken vuursteen die er verspreidt lagen. Eenmaal aangekomen bij de grot ging hij naar zijn moeder's leefruimte, afgebakend door leren zeilen en opgestapelde muren van het zachte kalksteen. Hij deed zijn ceremoniale kledij aan, een rode leren tuniek versierd met talloze kralen van been en barnsteen, een kostbaar bezit, en ging bij de rest staan.
Iedereen stond verzameld rond Zelandoni, vroeger bekend als Azela. De Zelandoni's waren diegenen die alle ceremonies organizeerden, mensen genazen en hun begeleidden door het leven, en vooral zich bezighielden met de mysterieuze geestenwereld. De Zelandoni begon te dansen met haar acolieten op de maat van 2 trommelaars, die speelden op een instrument van hout met een leren vel eroverheen. Ze begon ritmisch met de klanken mee te zingen:
"Kom, bizons! Oh grote Aardmoeder! Geef uw kinderen wat ze nodig hebben! Het offer van de geest van de bizon zal niet lichtvaardig worden genomen, en het hart van de gedaantes van hem die terug naar u zullen worden gestuurd zal als eerbetoon worden begraven! Kom bizons! Kom!"
Heel het publiek begong mee te bewegen en het simpele "Kom bizons! Kom!" te herhalen. Toen de ceremonie gedaan was werd het al donker. Gisteren had men een kudde bizons de vallei binnen zien gaan, en men had besloten een drijfjacht te houden tesamen met 2 andere grotten, namelijk de 15e en de 7e grot. Men had nog een omheining bij het eind van de vallei staan om de bizons in te drijven van de vorige jacht. Men had deze deze ochtend nog gerepareerd, zodat deze de op hol gedreven kudde zou kunnen opvangen en erin houden, en de jagers de kans gaf om hun speren te werpen op de opgesloten dieren.
![[1steIvN] Polskabeer](/data/avatars/s/515/515567.jpg?1588284278){kind=avatar}
