Sarranidler elbette Kergitlerin arkadan saldırmalarını beklemiyorlardı. Bu ansızın yapılmış bir Kergit taktiğiydi. Daha önce böyle bir taktikle karşılaşmayan Sarranidler afallamışlardı. Savaşlar hala amansızca sürüyordu. Diğer yandan Emir Tanju'nun ordusu hazırda bekliyordu. Hepside Kergit Kargıcılarından oluşmuş ve daha saldırı bile yapmamışlardı. Bunu fırsat bilen Emir Atis, Emir Tanju'ya orduların arkasında yürümelerini ve saldırı pozisyonunu almalarını söylemişti.
Hava kararıyordu. Kergitler böyle bir havada saldırı yapamazlardı çünkü bugün ay dolunay şeklindeydi. Hava gündüzden daha aydındı. Çünkü atılan mancınık mermileri bir hayli etrafı duman içinde bırakmıştı. Sarranidler atlılarını nöbetçi olarak bırakmışlardı. Nöbetçilerin arasında şöyle bir konuşma geçti;
Sarranid Memlük: Sence bu savaşı kazanır mıyız?
Sarranid Atlısı: Zor bir ihtimal.
Sarranid Memlük: Bence alacağız fakat bana, aramızda ajan var gibime geliyor.
Sarranid Atlısı: Kim böyle bir hainliğe cüret edebilir ki?
Sarranid Memlük: Bende düşündüm fakat ziyafet sırasında saldırmaları... Üstelik Kalradia tarihinde böyle bir şey görülmedi.
Büyük dedelerimiz bunu yasakladılar da.
Sarranid Atlısı: Böyle bir saldırıyı zaten Sancar Han yapar. Onun tarihe bile saygısı yoktur.
Sarranid Memlük: Evet. Biz gözlerimizi dört açalım.
Şafak söküyordu. Kergitlerin bulunduğu yer iyi konuşlandırılmış bir Rodok dağıydı. Yani Sarranidlerin saldırı yapmaları imkansızdı. Ayrıca çok da kayıp verebilirlerdi. Fakat Kergitelrin avantajı çoktu. Rüzgar arkalarından eserek onları uçuruyordu. Atları besililerdendi. Sarranidlerin sınırdaki evlerini Kergitler yağma ve talan ediyorlardı. Böyle olaylar yaşanırken Tanju bir sonraki saldırıya katlıacağını bildirdi Trida'ya. Trida saftı, etrafındakilerin ona kin duyabileceğini düşünmemişti bile. Bu yüzden sevindi ve ona güzle lütuflarda bulunarak uğurladı.
Sarranidlerin Shariz'den destek almaları oldukça zordu. Yolda haydutlar, tepelere mevzilenmiş Kergitler ve bir sürü kaçak Sarranid askerleri...
Sancar Han ve derebeyleri saldırı için hazırlanıyorlardı. Sarranidlerde yerli halktan örgütlenmiş bir direniş kurmuşlardı. Yerli halk gerilla taktiğini uygulamak için evlerin çatılarına mevzilenmişlerdi. Sultan Hakim ve derebeyleri ise aralar girmişler, olası Kergit saldırısını püskrütmek istiyorladı.
Böyle olaylar olurken savaşın kaderini değiştirecek olan Tanju, Kergit ordusunun en arkasından geliyordu. Amacı Kergit ordusunu ablukaya alıp yoketmekti.
Kergitleryavaştan yaklaşmıştı. Aralarındaki mesafe 20 metreden azdı Sarranidlerle. O an ortalığı sessizlik kapladı ve atların nal şakırdatmaları duyulmaya başladı.
Ve o anda bir at kişnemesi; Tanju ve askerleri hızlıca Kergit ordusuna daldı. O sırada yerli halkta ortadaki atlıları indirmeye başladı. Sultan Hakim ve Emir Atis'te kuşalrı ürperten çığlıklarıyla Kergit ordusuna daldı. O anda Sancar Han ne olduğunu bile anlaymadan atından düştü. ve kafasını taşa vurdu. Son kez duyduğu şey ise Sultan Hakim'in Tanju Noyan'a dediği şeydi;
AFERİN EMİR TANJU, ZAFER BİZİM!!!