In welk geval:
Naam: Carl Morissons
Geslacht:Man
Leeftijd:33
Uiterlijk:Afro amerikaan, 1,82
Beroep (als dat van toepassing is): ex-soldaat
Wapens: M16 en een colt revolver
Karakter:Misschien niet helemaal 100% meer. Kan soms heel stil zijn maar als er paniek uitbreekt wordt hij opeens erg levend en is hij tot veel in staat. Niet bijster intelligent maar kan tot op een redelijk niveau plannen.
Geschiedenis: Dienstplicht. Dat stond er op het briefje. De oorlog was al 55 jaar aan de gang, z'n ouders hadden het grootste deel van hun leven in een schuilkelder meegemaakt, hij zowat helemaal. De oorlog werd nauwelijks gevochten door soldaten, maar door kernbommen. Hij heeft toch meegevochten, en steeds overleefde hij het net. Z'n maten niet. 14 jaar heeft hij meegevochten, opklimmend tot first sergeant. Ze moesten doorvechten, ookal stortte de hele wereld in. Toen ze terug werden geroepen om 'het vaderland' te beschermen, dachten sommige dat de oorlog misschien voorbij was. De oorlog was voorbij.
De wereld was voorbij. Hij was toen 30. Zombies vielen het kamp aan. En wat kun je doen tegen de doden? Carl had geen idee hoeveel t overleefd hebben. Het lukte hem om 34 man van zijn compagnie in een bus te krijgen en het hek uit te scheuren. Achter hem probeerde wanhopige soldaten hen te bereiken, voordat ze werden ingehaald door bebloede officieren met halfverscheurde uniformen.
een jaar lang hadden ze zich een weg door het noorden gebaand. Uiteindelijk bereikte ze New York, waar ze hoopte om overlevende te vinden. Ze vonden een ruïne. Hoeveel mensen woonden wel niet in New york? 20 miljoen? 22? Nietsvermoedend waren ze de stad in gereden. Als door een wonder lukte het ze via Brooklyn Bridge East village in te rijden. Straten lang zagen ze niks. Niemand. Totdat een medic de bus liet stoppen om een gewonde, nog levende man te helpen. Hij stapte uit. Carl kon het nog zo goed zien, hoe de kop van de medic in tweeën werd gesplitst. Dit leek wel een startschot. Vanuit alle hoeken kwamen ze. De chauffeur trapte vol in het gas. Ze doken links een straat in. Rechts. Tot opeens de weg was geblokkeerd door een grote gele schoolbus. Niemand zag het aankomen gevaar, behalve de chauffeur, die niks meer kon doen. De klap was enorm.
Carl had geen idee of hij uberhaupt bewusteloos was geweest. Hij herinnert zich er erg weinig van. Ze rende. Ze schoten. Hij zag een korporaal drie man neerschieten, waarna hij z'n geweer kapotsloeg op een 4de zombie. Een vijfde verscheurde hem in minuten. Ze baanden zich een weg door de gebouwen van East Village, steeds meer de stad in. Opeens zagen ze een lichtkogel vanaf een gebouw. Vanaf daar liet zijn geheugen hem in de steek. Blijkbaar had het laatste deel van de groep zich daarnaar toe gewerkt. Een overlevende had de deur open gedaan en vervolgens 35 verdiepingen omhoog gerent. Nu, een paar weken later begreep hij de hele situatie. Deze groep overlevende, een schamele 120 mannen en vrouwen, sommige met een tienerkind, had zich verschanst in een flat van 48 verdiepingen. De jongste was 12. De oudste 52. Naar de reden wilde hij niet vragen. De 35 onderste verdiepingen waren overal geblokkeerd. De 38ste en 39ste verdiepingen was geheel ingericht als verdedigingspost. De drie verdiepingen daarboven waren ingericht als 'openbare' ruimte. Een beetje raar, maar de leider, een politiesergeant(Er waren 6 gewapende politieagenten, wat waarschijnlijk de reden was dat ze zo lang overleefd hadden.) had geprobeerd mensen in contact met elkaar te brengen zodat ze de hoop niet zouden verliezen. Niet alle appartementen werden gebruikt, maar blijkbaar telde de groep ooit meer mensen. Carl had nog 12 soldaten over van zijn compagnie. Ze kregen twee appartementen op de 42ste verdieping. Het was nu hun doel om deze kleine groep mensen te beschermen. Te voeden. Ervoor zorgen dat hun hoofd niet in tweeën wordt gesplist.
Zo. Goed genoeg?
Het verhaal is wat groter dan ik wilde, maar ik ben vind dit nu eenmaal leuk om te doen