Faction Wars: Calradia Tormented

De volgende ochtend in de troonzaal waren alle lords weer aanwezig die er de vorige dag ook waren. Elke lord stond om een grootte tafel heen met een enorme kaart van Calradia. Segethor was druk bezig met zijn plan uitleggen "Het is onmogelijk voor ons met zware troepen de bergen in te gaan, natuurlijk weten we allen al van het plan om via de Saranite Sultanate te gaan en zo Jelkala in te nemen, maa..." Segethor werd onderbroken door een boodschapper die de troonzaal zonder pardon binnen kwam gelopen "Uwe Majesteit! Uwe Majesteit! er zijn troepen gezien bij Lord Tador's kasteel!" De tafel viel stil en ieder keek op de kaart, het kasteel van Tador en Kasteel Haringoth lagen minstens 3 dagen rijden uit elkaar.

"Mooi!" sprak Graaf Segethor "Laat Lord Tador zich bewijzen! stuur de troepen naar Haringoth en laat die bastaards zoon!"
een paar lords mompelde goedkeurend en andere schudde nee
"Nee!" Sprak Lord Devlian "Graaf Segethor, zodra Lord Tador de titel LORD kreeg was hij net zo min een edelman als dat u dat bent! en daarbij komt ook nog zijn land maakt deel uit van het rijk! Kiest u afkomst boven het land?"
"Ach man hou toch op!" Sprak Lord Tredian "Iedereen weet dat dat kasteel niks meer dan wat houten planken is! Ik ben het met graaf Segethor eens! Kasteel Haringoth is één van onze belangrijkste grens posities!" Segethor knikte naar Tredian en sprak "Inderdaad! En waag het niet nog eens die bastaards zoon een gelijke van mij te noemen Devlian! Ik kom uit een eeuwenoud adelijk huis en dat weet jij net zo goed als ik! Jou voorvaderen hebben de mijne zelfs nog gedient schoft!" Devlian keek woedend naar Segethor en schreeuwde "Jij bent de laatste die recht heeft om te spreken! "Graaf" segethor! Waar is Dhirim nu?! Precies in de handen van Rhodok!" "Precies jij verdient de titel Graaf niet eens! en bij de slag van Suno? waar was uw banier Graaf Segethor?" onderbrak Lord Haringoth. Graaf Iroh keek arrogant naar lord Haringoth en riep "Zegt de man die zijn kasteel nu in de steek laat! De enige die hier zijn eigen land verwaarloost ben jij Lord Haringoth! En daarbij komt ook nog eens is dat de Slag bij Suno de enige slag was waar u uw banier had laten zien!" "Inderdaad" ging Lord Rochabarth verder "Man je bent zo lui als een ezel! net als Lord De..." "STILTE!" riep Koning Harlaus "Nu is het afgelopen met dat gekibbel van jullie! Graaf Iroh! u gaat samen met Lord Devlian, Lord Rochabart en lord Haringoth naar Haringoth kasteel, daar zijn Lord Meltor en Lord Deglan al aan het patrouieren, Graaf Terok, u gaat samen met Lord Ryis, Lord Grainwad en Lord Plais richting Azeroth... Graaf Segethor u blijft hier, ik verwacht van elke lord hier een verslag! elke 2 dagen!"

Elke lord in de zaal keek wel iemand vijandig aan maar iedereen knikte en boog voor de koning. Ieder verliet de zaal.

Snel reed Tador terug met maar de helft van zijn troepen met hem, de andere helft strijdend omdat ze niet weg konden komen. Door die verduivelde speren maakte ze geen kans, dat zag Tador ook wel. Het deed hem spijt zijn mannen zo achter te laten maar het moest. Toen ze terugkeerde kregen ze te horen dat er enkele vijandelijke troepen waren gezien en dat er al een boodschapper was verstuurd.

Inmiddels bij Peter ..

Beweeg niet .. we weten niet WIE er daar zitten .. maar als er word gevochten is dat niet goed.
Peter moest uitwijken voor een langsvliegende pijl, en keek om. Hij keek recht in het gezicht van een akelig lelijke man, die er niet vriendelijk uitzag. Ge-Gerontis!
Achter de man verscheen een groepje looters, en het begon er niet goed uit te zien voor Peter.

De soldaten stonden in slagorde voor de Markies Talbar, die op zijn gepantserde strijdpaard en een blinkend harnas hen inspecteerde. Hij leek net op één van die verachtelijke Swadiaanse ridders zo. Maar hij zat wel veilig, dankzij zijn geld en invloed.


"Soldaten, ik heb zonet een brief ontvangen van onze Hoogheid Graveth. Hij heeft ons bevolen om ons leger te voegen bij de troepen nabij het Swadiaanse kasteel Haringoth. Ik heb jullie drie afdelingen aangeduid die mee gaan op de veldtocht, waarmee wij een sterkte zullen hebben van 120 man."


Arya zat ook in de rij, met haar kruisboog rustend op haar schouder. Voor haar stonden de piekeniers, met hun grote schilden en lange speren, en achter haar stonden de Glaiveniers. Haar rij, was uiteraard die van de kruisboogschutters. Sommigen al dan niet met een groot schild op hun rug.
Ze was in ieder geval blij dat ze mee mocht. Het kasteel verveelde haar, en ze kon misschien wat meer ervaring op doen. Misschien dat ze een rijke stinkerd van een Swadiaanse Ridder neerhaalde, dan kon ze het harnas voor veel geld verkopen. Maar dat was voor later. Je mag de pels van de beer namelijk nog niet verkopen als je de beer nog niet geschoten hebt, dacht ze.


"Zo, dan marcheren we nu naar Swadia! Voorwaarts!"


De poorten openden zich, en iedereen liep in geordende rijen het kasteel uit. Ze marcheerden onder een brandende Rhodokzon en over droge, zanderige steenweggetjes. Eindelijk... 

Opstellen, opstellen! Op de muur stonden nu tientallen rijen met soldaten met kruisbogen. Geen match voor de Rhodokse kruisboogschutters maar ze zouden een paar doden kunnen maken. Intussen stonden er wat rijen knights opgesteld op het plein, klaar om door de poorten te chargen waarneer het nodig was.
Heer Tador was zijn troepen wat moed aan het inspreken want het zou niet lang duren of die Rhodockse troepen zouden hier zijn. En nog wel bij zijn fort, terwijl hij Rhodocks bloed had stromen door zijn bloedvaten.
Hij begreep de besluiten van de Rhodockse koning Graveth niet helemaal maar moest zich verdedigen tot de versterkingen kwamen. Als die al kwamen. Als het aan die achterlijke graaf lag zou hij helemaal niets krijgen. Terwijl HIJ Suno was kwijtgeraakt! Het maakt niet zo heel veel meer uit, hij moet koste wat het kost dit fort behouden.


Intussen was Peter in een hevige strijd beland. De looters hadden dan wel geen wapens maar waren zeker 3 koppen groter. Hij keek om zich heen waar die Gerontis heen was. Aan hem had je ook niet veel!

Gerontis had de man in een beweging neer gestoken, Peter stak net een andere man neer en keek naar een uitweg.

Gerontis bukte voor een aanval en terwijl hij bukte liet hij zijn zwaard naar beneden gaan en hakte een been af van zijn tegenstander, die schreeuwde het uit van de pijn totdat Gerontis een nijdige trap tegen zijn slaap gaf.
Vervolgens wist hij waar die was en greep hij hem net en trok hem weg voordat hij werd onthoofd.

Gerontis blokeerde een slag en trapte zijn aanvaller tussen zijn benen en stoote hem met zijn vrije hand tegen zijn neus.

Tot Gerontis verbazing werd de andere vijanden neer geveld door rhodockse kruisboog pijlen.
Hijzelf velde de man tegenover hem met een zwaardslag.

Hij draaide zich om en zag dat overal Rhodockse soldaten hem wantrouwend aankeken.
Gerontis knikte naar Peter, die stopte zijn zwaard terug in zijn schede en ging achter Gerontis staan.

Ze zagen een Rhodockse heer uit de linies stappen en hen vriendelijk aankeken.

Count Trimbau : zozo, de swadians willen jullie zeker erg graag als ze met zovele achter jullie aankomen....wie zijn jullie ?

Gerontis : mijn naam is Ruben en dit is mijn broertje Piet..
Peter wou wat zeggen maar een kleine grom van Gerontis was genoeg.

Count Trimbau : waarom zaten de Swadians achter jullie aan?
Gerontis : omdat ik en me broertje iets teveel weten over de huidige situatie van het land....
Count Trimbau *glimlachte* en wat voor prijs kan ik die informatie kopen?
Gerontis : vrijheid...en wat geld zou prettig zijn heer...

Peter *fluistert* maar....
Gerontis *fluistert* maak je geen zorgen, ik heb wel wat informatie over de swadians, er is niet veel veranderd sinds me laatste reis aan Swadia...

Count Trimbau : kom mee, ik moest de grenzen van me rijk verdedigen en de andere waarschuwen als een van die ratten zou proberen weer te roven....spoedig zal een grootste invasie van ons plaats vinden en zullen we die ratten verpletteren !!
Gerontis : hhmm erg intressant....ik heb wat papier en een schrijfgerei nodig en ik kan wel wat informatie aan u door geven gezien de relaties met de lords en hun akkefietjes en waar de meeste militaire macht zich bevindt...in ruil voor vrijheid en een geldbundel heer..

Na een uur.

Gerontis : zo...we kopen hier paarden en wat voorraad van en kijken dan hoe we in contact komen met Arin....trouwens volgende keer speel je gewoon mee...het is levensgevaarlijk als een lord intresse in mensen zoals wij krijgen...dan kan je het beste gewoon proberen om iemand anders te zijn...voortaan wordt je Piet genoemd als schuilnaam jah?

Peter knikte en ze liepen door....Gerontis hoopte dat ze nu geen gevaren zouden tegenkomen tot ze in Veluca zouden aankomen....hij zou bijna denken dat die Peter jong hem die gevaren aan het bezorgen was...

Toen ze eenmaal de benodigde spullen hadden, zoals 2 paarden en wat redelijke wapens en genoeg eten en drinken voor 2 reizen vertrokken ze. Ze vertrokken nogal onrustig omdat Peter nog nooit op een paard had gereden .. maar ze vertrokken en dat was al een hele zorg minder. Zeg .. Gerontis. Hmm .. ?
Wanneer leer je me nou vechten? Zodra het tijd is..
Peter begon te denken dat Gerontis hem nooit zou leren vechten, maar hij moest wel met hem mee. Hij kon nu niet meer terug. Toen ze ongeveer halverwege waren was Peter al rijdend zijn nieuwe wapen aan het oppoetsen, een oud zwaard, ongeveer de lenge van een arm en kon ook makkelijk een arm weghalen.
Hij wist dat je zonder wapen niet zou overleven en dat een wapen een soort van derde arm was. En dus moest je het ook verzorgen als een derde arm ..

Arin keek streng over de binnenplaats...

Daar stonden een drietal te trainen in een schema die hij voor hen had gemaakt...
Hij dacht het raar was, Gerontis had al een tijd lang niks van zich laten horen..en dat was vreemd want hij had wel een brief terug gekregen toen hij een brief schreef dat hij ''het project'' af had...

Tot zover vetrouwde alleen Arin Gerontis het project toe en trouwens Arin had nog meer aan zijn hoofd, zoals die gruwelijke oorlog tussen de Swadians en de Rhodocks.
En dan nog het feit dat het een rommeltje begon te worden in de hof van Swadia, als het erger zou worden dan zou Swadia meer gebied verliezen en dan zou het tot een grotere
oorlog leiden, een even oude kennis zei eens tegen hem;

''Kameraad, wanneer Swadia begint te verliezen zullen de Vaegirs hun ook aanvallen, dan zullen de Nords het niet meer pikken en ook meedoen aan de oorlog. Dan zal het slechts
een kwestie van tijd zijn voordat de Khergits het geld van de Rhodocks zullen rijken en ook meedoen met de strijd...wanneer alles gaande is zal de Sultan van het zuiden zijn
slag doen aangezien zijn land en leger fit en klaar voor de strijd zijn omdat ze tijden lang konden voorbereiden op de oorlog....en zo zullen we in een wereld oorlog komen.''

Arin *fluistert* kameraad, dat ga ik proberen te voorkomen met een nieuwe hasshain....die oude sluipmoordenaars orde die alleen binnelandse dreigingen wegneemt is waardeloos, het gevaar ligt ook buiten....daarom zal ik nu voortaan me eigen regels maken...althans zolang tijd de dood niet meebrengt moet ik me orde opbouwen....

De oude man liep van de raam weg, hij ging zitten en keek fronsend naar een fles whiskey, overigens de favoriete drank van Gerontis.

Arin *moppert* die vervloekte jeugd, vroeger werd je onthoofd als je te laat kwam....even proeven.

Hij proeste het eruit en keek er vies naar.

Arin : getver....wat is dat nou weer voor een vieze mix? stierenpis? geen wonder dat Gerontis niet onder de training bezweek...hij speelde vals met stierenpis!

Hij stond op en spoelde zijn mond met water, vervolgens liep hij naar buiten.
De drie stonden meteen stil en bogen diep voor hem.

Arin *snauwde* jajaja, het zal wel, gauw ga nu kijken of er in de stad wat nieuws is, jij Lars, kijk of er nieuws is van de Swadianse hof...ik wil wel het belangrijke weten
en niet wie er de gelukkig van Vrouwe Sonadel wordt! Udor, jij gaat naar Uxhall, kijk daar of wat nieuws is van de gevechten etc. en deze keer nieuws dat er ook toe doet!

De twee knikte en renden weg, zelfs een vreselijke dood was nog over na te denken dan Arins woede uitbarstingen.

Arin : dan jij, ik ben je naam kwijt, maar jij gaat kijken of er post voor me is uit een van de andere plaatsen....*mompelt* ik hoop dat die andere honden wel iets voor me hebben

De jongen rende als een speer weg en Arin stond alleen in de binnenplaats van zijn huis.
Vervolgens liep Arin naar binnen, mopperend over de problemen van de wereld en hoe vies hij die whiskey vond, dat hij constant maar stierenpis bleef noemen.
Toen na een tijdje kwam de ene waarvan Arin de naam niet meer wist terug.

Jongen : er zijn hier een paar brieven voor u....

Arin nam ze aan en kneep een oog dicht en tuurde met de andere de jongen aan.

Arin : je hebt ze toch niet gelezen hey ?
Jongen : nee tuurlijk niet, ik zou u dat niet aandoen.
Arin *moppert* dat zeg je maar we zullen zien....trouwens je moet kijken of een oude kennis van me al de stad in is...*snauwde* hij is ook bejaard jah! maarja je kan hem niet missen..

Hij gaf de jongen de info die hij nodig had en zuchte, hij keek nog een keer naar de whiskey fles en pakte het en liep ermee naar buiten.

Arin *moppert* hier met die stierenpis !
Hij leegde het in een plant in een pot en dacht bij zich zelf;

" Misschien verandert de plant wel in iets wat stierenpis moet voorstellen...hhmm terug naar het project...en waar blijft die andere lijk nou? Je zou verwachten dat hij hier al zou moeten zijn.''

Gerontis reed rustig en schudde zijn hoofd....het zou nog ronduit twee dagen duren voordat ze bij Veluca zouden komen...

Als ze gaan rusten staat Gerontis op en wenkt hij Peter, die staat op en kijkt hem vragend aan.

Gerontis : pak je zwaard en ga in de houding staan..

Hij rolde met zijn ogen en wees aan hoe hij moest staan, uiteindelijk begon Peter het door te krijgen.

Gerontis knikte, de jongen leerde het snel eenmaal als hij de smaak te pakken kreeg.

Hij begon Peter uit te leggen hoe hij snel en dodelijk moest reageren.

Gerontis : het punt is dat je moet snel moet reageren je vijand onschadelijk moet maken...als hij onschadelijk is dan pas kan je beginnen om die uit te schakelen....

Na een paar uur intensief trainen begon Peter het al een stuk beter te begrijpen.
Ze zaten rustig wat brood met kaas en gezout vis te eten.

Peter : van wie heeft u dat allemaal geleerd ?
Gerontis : een oude bok...die was ooit een grote sluipmoordenaar van een of andere orde die alleen in hun eigen land moorden pleegde om de binnenlandse veiligheid te waarborgen...
Peter : dus u wordt ook een sluipmoordenaar ?
Gerontis *lacht* nee, maar zijn training heeft me meedere malen gered...trouwens ik geniet nu wel van me leven..beetje hier reizen en een beetje daar...
Peter knikte en at door.

Ze reden weer maar deze keer stopte Gerontis...ze zagen wat in de verte...

Peter keek hem vragend aan..
Gerontis *draaide zijn teugels om* kom, volgens mij kunnen we beter even vanaf de zijkant kijken...

Ze reden de paarden in de bossen en maakte ze stevig vast.
Vervolgens slopen ze beide naar de struiken vlakbij de weg en wachte rustig en kalm af.

Er kwam een groot Rhodocks leger voorbij, Gerontis spande zijn ogen en zag een paar lords ertussen uit...kennelijk was dit een invasieleger...

''Sta op gespuis, in de naam van de koning!''

Gerontis en Peter staat langzaam op.

Gerontis : welke koning? en welke naam?

Toen draaide Gerontis zich razendsnel om en pakte de speer van de man beet, trok wat naar zich toe en haalde met zijn mes de keel open van de man.
De andere wachter werd verrast door Peter die snel de andere neerstak met zijn zwaard.

Gerontis : snel , we moeten....

''HALT!''

Gerontis verstijfde, er stonden wel 50 man met speren en nog eens iets van 40 a 50 soldaten met kruisbogen tegenover hen.

Rhodockse kapitein : wie zijn jullie ? spionen van Swadia ?
Gerontis : oh nee heer, ik en me broertje hierzo worden zelfs daar gezocht.
Rhodockse kapitein : waarvoor ?
Gerontis : wegens stropen en het door verkopen van informatie aan vijanden van Swadia heer.....
Rhodockse kapitein : hhmm jullie komen mee....

Peter *fluistert* ****, en nu ?
Gerontis *haalt zijn schouders op en fluistert terug* weet ik niet, heb informatie die ze willen...ze zullen ons of dwingen om hen te dienen of ons vrijlaten in ruil voor die informatie...of we worden opgehangen uit zelf verdedigen...maak je geen zorgen jong..ik weet genoeg om ons eruit te lullen....trouwens in dienst gaan is niet erg...geloof ik....

Langzaam marcheerde de troepen naar buiten om de achtergebleven ridders te helpen. Zo snel als ze konden stortten de soldaten zich in de strijd, heer Tador voorop. Langzaam voch Tador zich een weg naar het midden toe, waar hij de vijandelijke heer tegenkwam. Jij, jij verachtelijke ziel! Jij hebt mijn troepen geslacht en ze moedeloos op de grond neer gesmeten. Vecht nu met mij! 1 op 1! En we zullen zien wie de beste is! De soldaten gingen om de 2 heen staan en zorgde dat er geen enkele heer uit kwam. Tot er eentje .. dood, of gevangen was. De eerste slag werd gegooit door Tador die afketste op het schild van de Rhodockse heer. De heer trachte Tador te steken met zijn speer, maar Tador reageerde snel en hakte de kop van de speer eraf. Je hebt een foute keuze gemaakt hier te komen! Tador reageerde snel, en trapte de heer tegen de grond. Hij zette zijn zwaard op de keel van de ander en keek om zich heen. Overal werd gejuicht. Nu, zeg op! Waar zijn de 2 stropers heen gevlucht! S-s-stropers? Je bedoeld die 2 die wij hebben gered?! Ja, die 2. Waar zijn ze? Ze gingen richting Veluca ..
En nadat hij dit zei liet Tador zijn zwaard terugglijden in zijn schede en richtte zijn hand op de heer zodat hij kon opstaan. W-wat is dit? Ik heb geen nood aan een bloedbad ..

Toen ze aan het wandelen waren, werd er ineens geroepen. Ze moesten in lijnen gaan staan, maar waarvoor wist Arya niet. Haar kruisboog was al gespannen. Voor het geval van een hinderlaag...
Ze richtten hun kruisbogen op twee figuren die uit de struiken kwamen met hun handen in de lucht. Een man van ongeveer haar leeftijd en een tienerjongen. Arya hield haar kruisboog op scherp staan tot het bevel gegeven werd dat ze hun kruisbogen mochten wegdoen. Blijkbaar werden de nieuwe gevangenen gewoon meegenomen. Arya legde haar kruisboog terug op haar schouder, en ze begonnen verder te marcheren tot de avond viel...


*Die avond*


Arya kwam net terug het kamp binnen na zich in de dichtstbijzijnde rivier gewassen te hebben. Ze droeg verse kleren, en was alweer vergezeld van haar kruisboog. De gevangenen die daarjuist genomen waren, daar gaf ze niet om. Haar problemen niet.
Met haar nog natte haren liep ze langs de tent van de leider van hun huurlingentroep, een oude man, Adon. De man zijn gezondheid was zeer zwak, en leek elk moment te kunnen sterven. Er kwam licht uit de tent, en Arya besloot even te luisteren. Ze hoorde nog de stem van een andere huurling, iemand waarmee Arya niet zo goed overweg kon...


Adon: Ik zal wellicht deze veldtocht niet meer overleven.
Jalahar: Ik zei nog dat je in het kasteel moest..
Adon: Nee! Ik blijf bij mijn troep ten allen tijde.
Jalahar: Ter zake.
Adon: Ik kies jou als leider uit van de troep, maar dan moet je één ding doen morgen.
Jalahar: Zeg het maar.
Adon: Arya is een gevaarlijk persoon, en aan jou gewaagd. Je hebt haar beter niet in je buurt. Ik wil dat je haar morgen liquideert, en ik zal er bij zijn. De rest van de soldaten mogen er niets van weten!
Jalahar: Haar vermoorden?
Adon: Je mocht haar niet zo graag, toch?
Jalahar: Inderdaad niet. Het stomme wijf zou haar plaats moeten kennen.
Adon: Gelukkig voor jou duld ik geen vrouwen aan de leiding. Anders had ik dit nu tegen haar gezegd kunnen hebben.
Jalahar: Goed. We vermoorden haar deze middernacht nog. We vertrekken naar een plein in het bos en vermoorden haar. Om haar te lokken zullen we wel een boodschapper sturen.


Arya was ontzet van dit gesprek. Ze zouden haar gewoon doden, en als het nu niet was dan zouden ze iets vermoeden en de hele troep tegen haar opzetten... Ze moest iets doen. Maar het was nog maar een uur voor middernacht!
Ze besloot kalm te blijven, en liep naar haar tent. Daar wachtte ze... tot die boodschapper kwam... Eén kwartier, twee kwartieren, drie kwartieren.... Nog een kwartier.
Uiteindelijk kwam er een boodschapper. Hij kwam vlug Arya's tent binnen.

Boodschapper: De baas verwacht je in het bos... Je komt best dadelijk.
Arya: En als ik niet wil?
Boodschapper: Het gaat om iets belangrijks.
Arya: Vooruit dan maar.

Arya stond op, en liet de boodschapper weggaan. De deed haar uitrusting aan, en deed haar kruisboog om haar rug en haar zwaardschede aan haar riem. Het zwaard nam ze voorlopig zelf in de hand vast. Ze liep vlug naar buiten, recht naar waar vijf mannen van de troep rond een vuur zaten. Ze hadden halvelings hun uitrustingen nog aan en hun wapens lagen aan hun zij. Arya kwam er langs en wees met haar zwaard naar hun.

Arya: Jullie vijf, meekomen, neem je wapens mee. Je hoeft niet veel pijlen mee te hebben.
Schutter1: Wat is er?
Schutter2: Ja, we gaan nergens heen zonder-
Arya: Ik heb gehoord dat Adon en Jalahar de buit van deze veldtocht niet onder ons willen verdelen en ons op straat zetten wanneer we terug zijn. Daar moet toch iets tegen gedaan worden?
Schutter3: Godmiljaar... Ben je zeker?
Schutter4: Wat, sinds wanneer vertrouw je Arya niet, he? Sukkel
Schutter5: Ik geloof haar op haar woord. We maken hen af. Waar zijn ze?
Arya: Ze vergaderen in het bos. We sluipen er rond heen en bestoken hun zonder waarschuwing met pijlen.
Schutter3: Dat zal ze leren! Addergebroed, dat is het!
Schutter2: Wie wordt dan onze nieuwe leider?
Schutter5: Dan zullen we stemmen, zoals gewoonlijk. Ik weet al naar wie mijn stem zal gaan...


((rest volgt later, en P.S. dit bedoelde ik dus met een manipulatief karakter ))

Gerontis gromd, nu zat hij gevangen...zelfs de informatie die hij had gegeven over de swadians vond de koning niet genoeg....

Peter bleef stil...hij hield zich dapper dacht Gerontis...totdat hij merkte dat zijn voeten warm water voelde...

Peter : sorry...maar ik wil nog niet dood...
Gerontis *vloekt en moppert* jongen, we gaan heus niet dood...wacht ik heb een plan...bij me enkel hebben ze niet me mes gepakt...als je die kan pakken dan kunnen we ons los snijden en weg proberen te komen...
Peter : maar de grond is een beetje......nat....
Gerontis *vloekt alweer en rolt met zijn ogen* jong, ik heb bizarre dingen gedaan om te ontsnappen, aan zowel tirrannen als aan vrouwen...doe het nu maar gewoon...

Peter slikte, Gerontis keek of de wachter het niet doorhad.

Toen Peter omhoog kwam had hij tussen zijn handen Gerontis zijn mes.

Gerontis : goed gedaan knul, probeer nu voorzichtig de touwen door te snijden....wacht gek, dat zijn me polsen, wil je dan zo graag van me af ?

Met aanwijzingen en gemopper van Gerontis wist Peter uiteindelijk de touwen door te snijden van Gerontis zijn handen.
Gerontis maakte zich daarna helemaal los en keek rond, pakte de mes uit Peter zijn mond en sloop weg.

Peter *vloekt* wat ga je doen?

Gerontis gaat achter de wachter staan, pakt hem met zijn vrije hand op de mond en legt zijn mes op zijn keel.

Gerontis : stil of anders...

Hij snijdt de keel open van de wachter als die zich probeert te verzetten...dan loopt hij glimlachend naar Peter toe.

Gerontis *terwijl hij Peter los maakt* denk je nou echt dat ik je hier alleen laat zitten ? kom, we moeten naar onze paarden en dan als de bliksem hier weg...
Peter : maar onze paarden zijn nog op de plek waar we gepakt zijn...en onze zwaarden zijn afgepakt...
Gerontis *haalt zijn schouders op* we komen wel aan nieuwe....kijk, zo te zien heeft die de zijne niet meer nodig...

Als Peter het zwaard heeft opgepakt en maakt Gerontis een handgebaar dat hij moet gaan zitten in de schaduw...
Ze zagen een groepje van ongeveer 6 soldaten langslopen...ordinaire huurlingen, hoewel eentje trok Gerontis aandacht.

Hij bekeek haar goed en zonder dat hij het wist floot hij even goedkeurend.
Voor ze het doorhadden was er al een kruisboog bout tussen hun gezichten in het hout geschoten, Gerontis en Peter keken elkaar met grote verbaasde ogen open.

Gerontis *fluisterde * RENNEN!!

Hij duwde Peter die het op een rennen zetten, die jongen kon als een konijn rennen dacht Gerontis alleen, hij kon dat niet....hij dook net op tijd weg voor hij anders werd geraakt door een andere schot...hij keek even om terwijl hij het aan het rennen was, die durfde wel achter zijn rug om!

Even verderop ontmoet hij Peter in de schaduw van een tent....

Gerontis *knielt bij hem neer* gaat het?
Peter knikt en wees naar drie wachters die stonden te praten.

Gerontis : oke, dit is het plan....

Een paar minuten later.

De soldaten zien Peter als een haas weg rennen, in het bos en kijken verbaasd, dan word de ene beetgepakt en zijn keel opgesneden. De andere links naast hem word dan in zijn maag gestompt en als die voorover buigt ramt Gerontis de mes in de nek van de kerel, de andere schrikt maar wordt dan doorboord door een zwaard van achteren terwijl zijn belager hem stil houdt door een hand op zijn mond te houden...

Gerontis : goed zo jong! nu als de donder weg...laten we hopen dat we geen lastige soldaten en heethoofdigde vrouwen tegen komen...vooral aan de laatste heb ik geen behoefte...

Voordat ze gingen pakte Gerontis een zwaard van een dode soldaat en ze vonden nog wat geld bij alle drie de doden. Ze slopen voorzichtig het bos in want Gerontis was bang dat eenmaal als iemand de doden zou spotten dat er dan alarm zou worden geslagen en dat zou alleen met nadelige gevolgen voor hun beiden zijn...

Hij hoorde wat....waren dat al soldaten die op zoek naar hun waren? Dat kon niet, het geluid kwam ergens anders vandaan...zou het een groepje van Arin zijn die hem zou komen zoeken?
De kans was zeer klein dat ze toevallig dan hier zouden zijn terwijl hij amper contact had gehad...wie waren het dan ?
Zijn nieuwsgierigheid was te groot om onder controle te houden en hij besloot om even op onderzoek uit te gaan, hij en Peter bleven verborgen in de struiken terwijl ze een groep huurlingen bespiede.

Maar.. Gerontis. Waar gaan we nu heen? Kunnen we niet beter direct naar Praven gaan? We hebben in Swadia nog niemand vermoord .. hier wel .. Rustig liepen ze samen door het bos, ongemerkt en stil. Ze wisten niet waar ze op dit moment waren. Nouja .. ze waren ergens in het bos vlakbij de grens.
Toen werd Peter stil en hij bleef stil staan. B-b-beer .. Voor hen stond een enorme beer die rustig aan het eten was van een stuk ree tot hij de 2 opmerkte.

Handin zag eindelijk de stad van Praven voor zich liggen. Na die 10 dagen lopen was het lopen behoorlijk zat. Zover had hij niet meer gelopen sinds zijn jeugd, wen er maar vast aan, dacht hij bij zichzelf. Het zal wel vaker moeten gebeuren.

Toen hij de stad binnen liep, wist hij dat er nauwelijks nog wat veranderd was sinds het laatste bezoek. Alhoewel, toen was het allemaal formeel gebeurd, alles was schoon en opgeruimd en de hele stad was versierd en had hij een meer welkom ontvangst gehad. Och ja, de Swadians wisten wel hoe je een feestje organiseerde. Maar de laatste tijd was het meer de mensen geruststellen met valse beloftes dat de vrede wel zou blijven bestaan tussen hen en het Sultanaat. Dat was ook de reden dat hij wegging.

De stad was druk vandaag, ook omdat er een of andere lord bijeenkomst was, en hun gevolg ook van de stad genoot. Handin genoot van de drukte om zich heen, kocht wat eten in een tavern en wat drinken en was net op weg om een nieuw paard te kopen, toen een jongen naar hem toe kwam, en vroeg of hij ene Arin kende. Hij dacht even na voor hij antwoord gaf.

"Ja, ik kende wel iemand die zo heette, waarom?"
Jongen: "Hij wenst dat u hem opzoekt, hij heeft vernomen dat u in de stad was en vroeg mij u te zoeken."
Handin: "Hij wist wat?! Niet verbazend maar goed. Goed dan, ik zal blij zijn om Arin weer eens te zien. Zou je het erg vinden als je mij naar hem toe zou willen brengen?"
Jongen: "Nee meneer, komt u maar. Hij bevind zich wat verder in de stad, ik zal u brengen."

Ze liepen een tijdje door de stad, totdat ze bij een oud gebouw aan kwamen dat grensde aan een binnenplaats. Daar gingen ze naar binnen om Arin te begroetten.

Arin: "Ah, kijk eens aan. Wie zien we daar weer?"
Handin: "Haha, goed je te zien Arin! Lang heb ik jou niet meer gezien!"
Arin: "Zeg dat wel! Lang is het geleden. Maar ga zitten, nu ik de waardeloze stoelen hier toch heb staan. Anders verstoffen ze maar..."
Handin: "Helemaal gelijk! En, hoe is het hier?"
Arin: "Ach, je weet het. Niet super speciaal, maar wel nodig, wel nodig. Ja, de tijd van pure exclusiviteit voor de Sultan is voorbij. Wij denken dat het beter is als we ons werkgebied meer uitbreiden. De Sultan heeft zijn kans gehad, en red zich zelf wel."
Handin: "Het zou me pijn doen als ik er nog om gaf. Toch wel goed om te horen dat je het voor iedereen doet. Jullie waren niet altijd voor allerlei nette klussen in dienst genomen. "
Arin: "Ach, dat is het werk. Maar wat doe jij hier? Ik heb wel gehoord van je, eh, keuze. Maar nooit waarom, en waarom hier?"

Handin: "Nou, zoals je wel wist ligt dit hele continent bijna in oorlog met elkaar. De Sultan vond dit de kans om zijn territorium uit te breiden. Door Calradia aan te vallen in de rug, eenmaal zij in oorlog verkeerden, en zo op te dringen naar het Noorden. Maar waar hij geen rekening mee hield was dat wij het nooit uit konden houden tegen de andere fracties. En zeker niet buiten de woestijn, ons leger was er simpel niet klaar voor. Ik keurde het ook af, een full scale oorlog met Calradia, omdat we ons makkelijk kunnen redden op het moment. Maar hij wou niet luisteren, en beschuldigde mij uiteindelijk van verraad omdat ik te koppig was om nee te zeggen."

Bedroefd ging hij verder;

"Ik legde uit dat ik het niet zo bedoelde en zeker geen verrader was. Als verrader had ik alles allang verteld aan de vijand en hadden wij nu geen kasteel meer in de verrekte woestijn! Uiteindelijk gaf hij toe maar vond hij dat ik geen betrouwbare adviseur was, laat staan diplomaat en verbande mij uit de stad. Ik kon niks anders doen dan instemmen, of mij hoofd ging eraf. Ik mocht weg met wat geld, een paard en nog wat kleren en een zwaard. Verder niks geen afkondiging voor mijn vertrek, geen formeel afscheid en geen dankwoord voor al die jaren! Ik besloot maar richting Swadia te gaan, en nog wat oude vrienden op te zoeken. Sinds mijn leven op dit moment geel doel heeft, zie ik wel waar ik uit kom."

Arin was even stil.
Arin: "En wat ga je nu doen?"
Handin: "Ik, niet veel. Ik zie wel waar ik heen ga. Ik bezoek nog een vriendin hier en ga weer verder. Geen plannen voorlopig."
Arin: "Maar besef je wel, de helft van dit land kent jou gezicht als de Sarranidse diplomaat van de koning. Jij hebt geen bescherming meer van welke lord dan ook. Als eenmaal de oorlog uitbreekt, dan ben jij ook nergens meer veilig."
Handin: "Weet ik, maar dat is voor later. Ik ben in ieder geval blij dat ik jou weer gezien heb. Na al die tijd is het wel leuk om een vriendelijk gezicht te zien. De jaren met jouw waren mooi te noemen."
Arin: "Dank je, als je nog wat drinken wilt... er staat hier nog wat olifantenpis, maar ik betwijfel of je dat lekker vind..."

Snel duwde Peter Gerontis naar de zijkant waar Gerontis in een hoop bladeren viel. Peter trok een sprintje de andere kant op in de hoop dat de beer zijn kant op kwam. Zijn hart stak hem zowat in zijn keel, en zijn wapen had Gerontis nog! Ik zie je in Praven, Gerontis! Zoek .. Arin! ... De rest verstond Peter niet meer en hij rende in de richting waar hij dacht dat Praven ligt. Dat betekende .. richting lord Tador .. maar hij stierf liever in de handen van Tador dan in die van een beer. Toen hij achter zich keek merkte hij dat de beer steeds dichterbij kwam. Peter zag licht .. licht! Hij snelde erop af en kwam half struikelend de bosjes uit, de beer nog achter hem. Hij rende over de bosjes richting het pad en vervolgde het pad. Hij hoorde de beer hijgend achter hem, maar Peter zat nog vol energie. Hij rende als het moest de hele nacht door .. dat had hij geleerd van een oude renner. Hij bracht meestal brieven en geheime zaken naar andere lords en koningen en dat had hij overgegeven tot Peter. Peter had al enkele keren voor de heer in Suno gewerkt. Een of andere graaf, een hoge rang. Misschien zou die hem helpen. Toen Peter achter zich keek was de beer al terug gegaan richting het bos. Peter bleef toch maar rennen .. het zou handig zijn op tempo te zijn als hij die ene lord tegenkwam die dacht dat ze stropers waren.

Graaf Segethor liep in een snelle pas door Praven, gevolgt door zon vier wachters en zijn raadsgever Raymon. "Het goore lef van die Devlian, hij heeft makkelijk praten met alleen Yalibbe als zijn eigendom.. achterbakse hond" tierde Segethor "Is er al enig nieuws uit Haringoth?" Terwijl ze door praven liepen ging iedereen voor ze opzij, sommige maakte een buiging en andere knepen hun oogjes even dicht. Raymon keek even moeilijk "Lord Rochabart is tijdens het patrouieren een hinderlaag ingelopen en is gevangen genomen.. De andere lords durven het kasteel niet meer uit. En bij lord Tador is de ee..." Raymon stopte en keek angstig naar een woedende segethor die net een ei in zijn gezicht had ontvangen. De wachters om hem heen trokken hun zwaarden en gingen beschermend om Segethor heen staan. Segethor zuchte en liep naar voren "Wie lef heeft, gooit er nog een recht op mij!" riep hij woest en het heele plein viel dood stil. Segethor spreide zijn armen en keek woest in het rond "Nou?" schreeuwde hij. Niemand deed wat maar keek alleen angstig naar de woeste Graaf, tja, nu wat fout doen kon je je kop kosten in deze tijden! Segethor kreeg een kleine glimlach "Dat dacht ik al... Swadia is geen land! Swadia zijn jullie! Swadia zijn de goederen die jullie maken en verkopen! Swadia is de cultuur! IK BEN SWADIA! vier jaar lang steek ik mn nek uit om die Rhodok schoften te verslaan! Vier jaar lang heb ik jullie mannen! jullie broeders! jullie vaders zien sterven! en dat zij stierven is niet mijn schuld, NEE! die van de Rhodoks! dus de volgende keer als je wat leuks wil gaan doen met eieren? doe het dan voor mn neus en kijk me recht in mijn swadiaanse ogen aan!!!" riep hij tegen het volk. een klein stukje verderop zag hij een blonde jongen nee knikken, lachen en wat tegen zijn vriend zeggen. Dat ging al te ver voor segethor "wachters! arresteer die twee!" schreeuwde hij en woest liep hij verder terwijl de twee blonde knapen in de boeien werden geslagen.

Ze liepen al even door het bos, totdat één van de soldaten zijn kruisboog in het bos afvuurde. Een andere deed meteen hetzelfde, vanwege de zenuwen.


Arya: Wat in hemelsnaam...?
Soldaat1: Ik hoorde iets...
Soldaat2: Ja..
Arya: Wat dan?
Soldaat1: Alsof iemand ons aan het bespieden was.
Arya: Jaja, alsof je iemand kan horen als die je bespied. Dan moeten dat of heel slechte bespieders zijn, of gewoon van onze mensen, en ik twijfel aan dat eerste.
Soldaat1: Je hebt gelijk...
Arya: Ik ben een vrouw, wat dacht je dan?
Soldaat1: Mja *mompelt* Dat is wat jij zegt...


Na een tijdje kwamen ze bij de open plek aan. Arya liet de mannen die net op dat onbekend doelwit schoten hun kruisbogen herladen alvorens haar plan uit te leggen.

Arya: We maken een halve cirkel en schieten hen gewoon direct neer.
Soldaten: Goed.

De soldaten slopen door de struiken rond hun slachtoffers. Ze probeerden zo stil mogenlijk te sluipen, maar bruuske soldaten kunnen nu eenmaal geen kleine takjes ontwijken. Soms leken de slachtoffers bijna iets te verdenken.

Arya streek even door haar roodbruine haren. Ze zuchtte, terwijl ze gehurkt zat met haar wapen klaar om toe te slaan. Toen ze, dankzij de stilte, begreep dat de soldaten in plaats waren. Ze stond iets rechter, en richtte haar kruisboog op de nek van Adon. Ze liet haar vingers naar de trekker glijden, en in één beweging lanceerde de pijl. Ze had haar doel geraakt. Na een angstkreet viel Adon op de grond, terwijl hij met zijn handen de onmogelijke wond probeerde te stelpen. De overige vijf soldaten vuurden daarop hun pijlen. Twee van de pijlen raakten Adon, die nog aan het sterven was, twee raakten Jalahar, één in de knie en een ander in de zij. Een andere pijl ketste af op de schede van Jalahar's zwaard. Hoewel hij gewond was, was hij nog steeds in staat om te vechten en trok hij zijn kortzwaard.


Jalahar: Wie je ook bent, kom tevoorschijn en vecht als een man!


Arya trok haar bastaardzwaard en hield het met twee handen vast. Daarmee liep ze rustig naar Jalahar toe.


Jalahar: Wa- jij gladde teef!


Jalahar haalde uit met zijn zwaard, maar werd op het nippertje gepareerd door Arya. Ze duwde met haar gepantserde pols tegen de kling van het zwaard om een soort hefboomkracht te forceren. Ze draaide het zwaard zo, en liet het langs haar pols glijden toen ze het zwaard in Jalahar's borstkas stootte. Ze trok het er vlug uit, legde het weer klaar om te slaan, en sloeg toen in één houw Jalahar's hoofd af. De mannen kwamen tevoorschijn en juigden.


Soldaat1: We vertellen het de rest. Ik stel voor dat jij onze nieuwe leider wordt!

Gerontis was doodsstil, die jongen was knetter maar nu was hij wel veilig...voor hoe lang ?

De Rhodockse leger was nog steeds bij hem in de buurt, en waarom had hij zo'n pijn?
Hij keek naar zijn been en vloekte, hij had zijn enkel gekneusd toen hij werd geduwd door Peter....

Nu hoorde hij doodskreten en ondanks de pijn probeerde hij stil te blijven, hoe lang zou het duren voordat hij zou worden ontdekt ? Hij wist donders goed hoe groot die kans was...en als hij zou worden gevonden door de soldaten van de Rhodockse koning zou hij worden onthoofd of zou die proberen wat meer informatie van hem te krijgen...als hij zou worden gevonden door die huurlingen van de koning dan zou hij...tjah hij wist het niet maar in dienst gaan van een van beide zag hij nu niet zo zitten..

Hij probeerde te kruipen en slaakte even een pijnkreet, het deed verdomme echt pijn...voor het eerst in lange tijden zat hij echt weer in de puree...wacht hij zat ook in de puree toen hij die leuke Swadianse meid van die lord bezocht....maar dat was nog te doen...nu was het of de dood of gedwongen dienst en had hij niet de keuze om er nog een nachtje om over na te denken...

Ze keerden gauw terug naar het kamp, terwijl ze de lijken er lieten liggen. Eén soldaat bleek nog iets gehoord te hebben en had tegen Arya gezegd dat hij even ging kijken. Hij kreeg inderdaad toestemming om te kijken naar het verdachte geluid.


Terug in het kamp vroeg de rest van de huurlingen wat er gaande was. Toen er gestemd werd voor een nieuwe leider koos vrijwel iedereen voor Arya. Een uur later werd een vergadering gehouden door Arya voor haar mede-commandanten. De vergadering nam plaats in een donkere tent, slechts verlicht door enkele kaarslichten op een tafel. Er zaten nog vier mannen, die elk een peleton van ongeveer tien man leidden.


Arya: Zo, eerst wil ik jullie bedanken omdat ik zopas gekozen ben...


De mannen knikten instemmend.


Arya: Wel, uiteraard wil ik hier vanavond mijn plannen even op schema zetten. Deze campagne hier zal een tijdje duren. Maar mijn uiteindelijke doel onthul ik later wel. Vragen?

Langzaam minderde Peter vaart. Hij was in bekend gebied .. dit was Praven .. of daar ergens.
Sloom liep hij richting de generale richting van Praven en niet lang daarna liep hij de poorten binnen .. precies op dat moment werd er een jongen opgepakt en werd er gejoelt. Toen hij keek naar de jongen, en toen naar het groepje waar hij bij stond liep hij er maar op af. Onderweg had hij zijn zwaard en schede op kunnen halen samen met het paard. Het paard van Gerontis liet hij maar staan, evenals zijn wapens. Hij had ze wel verstopt voor het geval dat. Hey, jongens. Waar vind ik Arin? A-arin? Die ouwe gek? D-die kant op .. sprak een mager scharminkel, helemaal wit. Peter bedankte hem voor de tip en gaf hem enkele munten, niet meer dan 3 denar. Meer had hij zelf ook niet bij zich. Langzaam begaf hij zich in die richting tot hij bij een groot huis kwam. Hier moet het zijn. Sloom klopte hij 3 keer aan. Ik ben Peter, ik zoek naar Arin! Geen antwoord. IK BEN PETER, IK ZOEK ARIN, IK BEN GESTUURD DO- Sta niet zo te schreeuwen en kom naar binnen, rotjong! Ahum .. bedankt.

Gerontis keek woest naar de soldaat, die keek hem kalm en kil aan...

soldaat : wie ben je ?
Gerontis : gaat je niks aan! en als je dichterbij kom, dan ruk ik je arm eraf en sla ik er mee doodt !

De soldaat schudde zijn hoofd en sloeg met zijn goedendag de zwaard uit Gerontis zijn hand.
Vervolgens vroeg hij het nog een keer en Gerontis vloekte, de soldaat gromde  en sloeg Gerontis bewusteloos en sleepte hem terug naar het kamp.

In Praven

Arin keek woedend naar de jongen, bah weer een dakeloze rot wees?


Arin : wie stuurde je kneus ?
Peter : Gerontis en ik ben...
Arin : je hou bek maar, waarom stuurde hij je?
Peter : omdat hij bij de grens van de Rhodocks in problemen is...
Arin *fronste* en je liet hem alleen ?
Peter : nou euhm...
Arin : zie je nu wel ? je bent een dikke jonge etter...als ik denk waarom je hier bent, dan zal je maar onder mij trainen....*moppert* en denk er maar niet aan om naar Gerontis te gaan...je kan je nog niet eens een oude lul uit lullen....nu trainen etter !